Çocuk ve İsim Sözlüğü

İsim anlamları – V

VAZAH: (Ar.) Er. – Beyaz, güzel yüzlü adam.

VAZAHAT: (Ar.) Ka. – Vazıhlık, açıklık.

VECAHEDDİN: (Ar.) Er. – Dinin yüceliği, onuru. – Türk dil kuralına göre “d/t” olarak kullanılır.

VECAHET: (Ar.) Ka. 1. Güzel yüzlülük, gösterişlilik, güzel yüz. 2. Saygınlık, onur.

VECAZET: (Ar.) Ka. – Sözün, veciz kısa oluşu.

VECDET: (Ar.) Er. – Zenginlik, varsallık.

VECDİ: (Ar.) Er. – Coşkunlukla ilgili, coşkunlukla oluşan.

VECDİYE: (Ar.) Ka. – (bkz. Vecdi).

VECHİ: (Ar.) Er. – Yüzle ilgili, yüze ait.

VECHİYE: (Ar.) Ka. – (bkz. Vechi).

VECİBE: (Ar.) Ka. – Ödev, boyun borcu, vazife.

VECİD: (Ar.) Er. 1. Bir şeyin güzelliği karşısında kendini kaybedecek dereceye gelmek, coşkulanmak. 2. Tanrı sevgisinden dolayı duyulan coşkunluk, sevinç.

VECİH: (Ar.) Er. 1. Yüz, çehre. 2. Tarz, üslup. 3. Sebeb, vesile.

VECİHE: (Ar.) Ka. – (bkz. Vecih).

VECİHİ: (Ar.) Er. 1. Güzellik, hoşluk, uygunlukla ilgili.2. Bir kavmin önderi, şeref ve mevki sahibi.Vecihi: Türk tarihçisi. (Kırım 1620).

VECİZ: (Ar.) Er. – Kısa, derli toplu.

VECİZE: (Ar.) Ka. – Derin anlamlı, özlü, güzel söz.

VECNE: (Ar.) Ka. – Yanak yumrusu, elmacık.

VEDA: (Ar.) Ka. 1. Ayrılırken söylenen selamlama sözü. 2. Ayrılma, ayrılış.

VEDAT: (Ar.) Er. – Sevgi, dostluk.

VEDİ: (Ar.) Er. – Başkasının malını saklamakla görevli kimse.

VEDİA: (Ar.) Ka – Saklanılması, korunması için birine ya da bir yere bırakılan emanet.

VEDÎATULLAH: (Ar.) – Allah’ın emaneti, dini. Kadınlar da Allah’ın emaneti olarak nitelenmişlerdir.

VEDİD: (Ar.) Er. – Dost, sevgisi çok olan. – Türk dil kuralına göre “d/t” olarak kullanılır.

VEDİDE: (Ar.) Ka. – (bkz. Vedid).

VEDUD: (Ar.) Er. 1. Çok muhabbetli, çok şefkatli. 2. Allah’ın isimlerinden. İyi kullarını sevip onlara rahmet ve rızasını irade eden yüce Allah. -(bkz. Abdülvedud). Kur’an’da Hud, ayet: 90; Buruc, ayet: 14’te zikredilmiştir.

VEFA: (Ar.) Er. 1. Sözünü yerine getirme, sözünde durma, borcunu ödeme. 2. Sevgi, dostluk ve bağlılıkta sebat. Yetme yetişme; ömrü vefa etme­di.

VEFAİ: (Tür.) Er. – Vefa ile ilgili.

VEFAKAR: (a.f.i.) – Sevgisi geçici olmayan, vefası olan. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

VEFİ: (Ar.) Er. 1. Vefalı, bağlı. 2. Tam, mükemmel, eksiksiz.

VEFİA: (Ar.) Ka. 1. Vefalı, sevgisi geçici olmayan. 2. Tam, eksiksiz.

VEFİK: (Ar.) Er. – Uygun, muvafık, arkadaş, yoldaş, aynı fikirde olan. Ahmed Vefik Paşa.

VEFİKA: (Ar.) Ka. – (bkz. Vefik).

VEFİR: (Ar.) Er. – Çok, bol.

VEFİRE: (Ar.) Ka. – (bkz. Vefir).

VEFRET: (Ar.) – Çokluk, bolluk. Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

VEHBİ: (Ar.) Er. – Allah’ın ihsanı sonucu olan. Allah vergisi, fıtri.

VEHBİYYE: (Ar.) Ka. – (bkz. Vehbi).

VEHHÂB: (Ar.) Er. – Çok hibe eden, bağışlayan. Sayısız nimetler veren yüce Allah. Bu isim Esmau’l-Hüsna’dan-dır. Kur’an-ı Kerim’de, Al-i İmran, ayet: 8; Sa’d suresi ayet: 9 ve 35’te geçmektedir. – (bkz. Abdülvehhab).

VEHHAC: (Ar.) Er. – Çok parıltı. Çok alevli.

VEHB: (Ar.) Er. – Bağışlama, bağış, vergi. Vehb b. Münebbih: Kitabü’l-Kader’in müellifi.- Türk dil kuralına göre “b/p” olarak kullanılır.

VEKİL: (Ar.) Er. 1. Başkasının yerine ve adına hareket eden veya konuşan. 2. Asıl vazifelinin yerine çalışan, bir vazifeyi geçici olarak idare eden. 3. Hükümet üyesi olan kimse, bakan, nazır. 4. Kur’an’da Allah’ın ismi olarak da geçmektedir, (bkz. Abdülvekil).

VEKKAD: (Ar.) Er. – Parlak, aydınlık, ışıklı.

VELA: (Ar.) Er. – Yakınlık, sahiplik. Efendisinin, azat ettiği köle ve cariyesi ile olan münasebeti ve onlar üzerindeki hakkı.

VELADET: (Ar.) – Doğuş, dünyaya gelmek, ortaya çıkmak.

VELAYA: (Ar.) Ka. – Ermiş kadınlar.

VELAYET: (Ar.) Ka. l. Velilik, ermişlik. Veli ve ermiş olan kimsenin hali ve sıfatı. 2. Başkasına sözünü geçirme. 3. Dostluk, sadakat.

VELİ: (Ar.) Er. 1. Çocuğun bakımı ve idaresi üzerinde olan, hal ve hareketlerinden sorumlu bulunan kimse. 2. Dost, yakın. 3. Allah’ın sevgili kulu, ermiş evliya. Allah’ın isimlerinden. (bkz. Abdulveli).

VELİCAN: (Ar.) Er. – Candan, dost, yakın.

VELİD: (Ar.) Er. – Yeni doğmuş çocuk. Erkek çocuk, köle. Sahabe isimlerindendir.

VELİDE: (Ar.) Ka. – (bkz. Velid).

VELİME: (Ar.) Ka. – Düğün ziyafeti. Evlenme, düğün.

VELİYE: (Ar.) Ka. -(bkz. Veli).

VELİYULLAH: (Ar.) Er. – Allah’ın sevgili kulu. Allah’a teslim olmuş, onun hakimiyet ve sultasının dışında hakimiyet ve sulta tanımayan. Yalnızca Allah’ı, rasulünü ve mü’minleri dost edinen.

Önceki sayfa 1 2 3Sonraki sayfa

İlgili Makaleler

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Göz Atın
Kapalı
Başa dön tuşu