İsim anlamları – S
SERNAZ: (Fars.) Ka. – Çok nazlı.
SERNEVAZ: (Fars.) Ka. – Baş okşayan, sevecen.
SERNUR: (Fars.) Ka. – Baş ışık. İlk ışık.
SEROL: (f.t.i.) Er. – Önder ol, baş ol.
SERPİL: (Tür.) Ka. – İyi geliş, büyü, güzelleş.
SERPİN: (Tür.) Ka. – Yağmur.
SERRA: (Ar.) Ka. – Genişlik, kolaylık.
SERRAÇ: (Fars.) Ka. 1. Çok sevilen, sayılan kimse, baştacı. 2. (Ar.) Saraç.
SERTAÇ: (Fars.) Er. – Baştacı, çok sevilen, sayılan.
SERTAP: (Tür.) Er. – İnatçı, direngen.
SERTEL: (Tür.) Er. – Sert, katı, acımasız el.
SERTER: (Tür.) Er. – Katı, sırt, acımasız.
SERTUĞ: (Tür.) Er. – Baş tuğ.
SERVA: (Fars.) Ka. – Söz, masal.
SERVER: (Fars.) Er. – Baş, başkan, reis, ulu.
SERVET: (Ar.) – Zenginlik, varlık. Zenginliği meydana getiren mal, mülk, para. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SERVİ: (Fars.) – Koyu yeşil yapraklı, ince uzun bir ağaç türü. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SERVİNAZ: (Fars.) Ka. 1. Dallan yana sarkan servi. 2. Uzun boylu sevgili.
SETTAR: (Ar.) Er. – Örten. Günahları örten, Allah. – Allah’ın isimlerinden “abd” takısı alarak kullanılır. Abdüssettar.
SEVA: (Ar.) Er. – Denklik, beraberlik, beraber olma.
SEVAD: (Ar.) Er. – Esmerlik, kara renkli adam. – Sahabe isimlerindendir.
SEVAL: (Tür.) Ka. – Severek al, hep sev.
SEVAN: (Tür.) – Severek al, hatırla. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SEVAY: (Tür.) Ka. – Sevimli ay.
SEVBAN: (Ar.) Ka. – Giyinen, kuşanan. Hz. Peygamber’in azatlısının adı.
SEVCAN: (Tür.) – Sevgili insan, sevimli Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SEVDA: (Ar.) Ka. 1. Bir şeye karşı hissedilen şiddetli arzu. 2. Şiddetli sevgi, aşk. 3. Aşırı istek, heves. 4. Kara sevda, mali hülya, melankoli. 5. Hüzün. İptila.
SEVDEKAR: (a.f.i.) Ka. – Sevdalı.
SEVDE: (Ar.) Ka. – Siyah, esmer, esmer güzeli. Mü’minlerin annelerinden birisi Hz. Sevde.
SEVEN: (Tür.) – Sevgi duyan, sevgi dolu kimse. Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SEVENAY: (Tür.) Ka. – (bkz. Sevay).
SEVENCAN: (Tür.) Ka. – (bkz. Sevcan).
SEVENER: (Tür.) Er. – Sevgi duyan, sevgi dolu kimse.
SEVENGÜL: (Tür.) Ka. – Sevimli gül, sevgiyi hatırlatan gül.
SEVENGÜN: (Tür.) Ka. – (bkz. Sevgün).
SEVGEN: (Tür.) Er. – Sevmiş, seven.
SEVGİ: (Tür.) Ka. – Sevme hissi, aşk muhabbet.
SEVGİNAZ: (Tür.) Ka. – Çok nazlı, sevgili.
SEVGÜR: (Tür.) – Çok seven. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SEVİK: (Tür.) Er. 1. Dost, arkadaş. 2. Unutkan, saf kimse. 3. Sevgili, sevilen.
SEVİL: (Tür.) Ka. – Her zaman sevilen, beğenilen biri olma temennisi.
SEVİLAY: (Tür.) Ka. – Ay gibi her zaman sevil.
SEVİM: (Tür.) Ka. 1. Sevme, muhabbet. 2. Başkalarının sevmesine sebeb olan vasıf, cazibe.
SEVİNÇ: (Tür.) Ka. – Bir halden hoşnut olmanın doğurduğu heyecan.
SEVKAN: (Tür.) – Sevgili, asil kan. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SEVNAZ: (Tür.) Ka. – Çok nazlı sevgili.
SEVNUR: (Tür.) Ka. – Sevgi nuru, ışığı, aygınlığı.
SEVTAP: (Tür.) Ka. – Tapılacak kadar sevgi duyulan.
SEVÜKTEKİN: (Tür.) Er. – Çok sevilen, tek tutulan.
SEYEHÂT: (Ar.) Er. 1. Seyahat, gezi. 2. Gölgenin güneşle beraber dönmesi.
SEYFEDDİN: (Ar.) Er. – Dini koruyan, dinin kılıcı. – Türk dil kuralına göre “d/t” olarak kullanılır.
SEYFİ: (Ar.) Er. 1. Kılıçla ilgili kılıç şeklinde. 2. Askerlikle ilgili. Askeri.
SEYFİYE: (Ar.) Ka. – (bkz. Seyfı).
SEYFULLAH: (Ar.) Er. – Allah’ın kılıcı. – Ali (r.a.)’nin ve Hz. Halid b. Velid’in lakabı.
SEYHAN: (Ar.) 1. Ürdün’ün ötesinde Hz. Musa’nın mezarının bulunduğu şehir. 2. Adana ovasını yararak İskenderun körfezine dökülen nehir. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SEYHUN: (Tür.) Er. – (bkz. Seyhan).
SEYİDHAN: (Ar.) Er. – Hanların başı, önderi.
SEYLÂB: (Fars.) Er. – Sel, sel suyu. -Türk dil kuralına göre “b/p” olarak kullanılır.
SEYLAN: (Ar.) – Akma, akış. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SEYRAN: (Ar.) – Gezme, bakıp seyretme. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SEYYÂL: (Ar.) Ka. – Akan, akıcı, akışkan.
SEYYARE: (Ar.) Ka. – Güneşin çevresinde belli bir eğri çizerek dolaşan yıldız, gezegen.
SEYYİD: (Ar.) Er. 1. Bir topluluğun ileri gelen kişisi, lider. 2. Hz. Peygamber’in soyundan olan kimse. -Türk dil kuralına göre “d/t” olarak kullanılır.
SEYYİDE: (Ar.) Ka. – (bkz. Seyyid). – Muhterem (kadın).
SEZA: (Fars.) Er. – Münasip, uygun, yaraşır.
SEZAİ: (Fars.) Er. – Uygun yaraşan, münasip.
SEZAL: (Tür.) Er. – Sezgili.
SEZAN: (Tür.) Ka. – Sezgili.
SEZAVAN: (Fars.) Er. – Münasip uygun, yaraşır.
SEZAY: (Tür.) Ka. – (bkz. Sezan).
SEZCAN: (Tür.) – (bkz. Sezal). – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SEZEK: (Tür.) – Çabuk sezen, duyarlı, hassas. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SEZEN: (Tür.) – Duyan, hisseden, anlayan, sezgili. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SEZER: (Tür.) – Duyar, hisseder, anlar. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SEZGEN: (Tür.) – Sezen, hisseden, duyan. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SEZGİ: (Tür.) 1. Sezme kabiliyeti, seziş. 2. Deneme ve akıl yürütme sonucu olmayıp doğrudan bilme, anlama ve kavrama, tahaddüs. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SEZGİN: (Tür.) – Sezme yeteneği olan, duygulu anlayışlı. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SEZGİNAY: (Tür.) – (bkz. Sezgin). -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SEZİN: (Tür.) Ka. – (bkz. Sezgin).
SEZMEN: (Tür.) Er. – Sezen, anlayan kimse.
SIBGATULLAH: (Ar.) Er. – Yaratıcı gücü, kuvveti olan Allah’ın kulu.
SIDAL: (Tür.) Er. 1. Güç, kuvvet, dayanıklılık. 2. Olgunlaşmaya, erginleşmeye başlayan. 3. Öfkeli, sinirli.
SIDAM: (Tür.) Er. – Sade, yalın, düz, süssüz.
SIDAR: (Tür.) Er. – Dayanıklı.
SIDDIK: (Ar.) Er. 1. Çok doğru olan, hiç yalan söylemeyen. Hakikati kabul eden ve onaylayan kişi. 2. Kur’an’da peygamberleri vasfetmek, iman edenlerin sıfatı ve şehitlikten önde gelen makam kastedilerek zikredilmiştir. Ebu Bekir Sıddık: Hz. Ebu Bekir’in lakabı.
SIDIKA: (Ar.) Ka. – Çok doğru, yalan söylemeyen. Hz. Aişe ve Hz. Meryem’in lakabı.
SIDK: (Ar.) Er. 1. Doğruluk, gerçeklik. 2. Temiz kalplilik, halisiyet. 3. Sadakat.
SIDKI: (Ar.) Er. – İç, yürek temizli-ğiyle, doğrulukla ilgili. – Türk dil kuralı açısından “d/t” olarak kullanılır.
SIDKİYE: (Ar.) Ka. – İç yürek temizliğiyle doğrulukla ilgili, (bkz. Sıdıka).
SILA: (Ar.). – Doğup büyüdüğü yere gidip ayrı kaldığı yakınlarına kavuşma. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SINGIN: (Tür.) Er. 1. Kırık, dökük. 2. Dağınık. 3. Sıkıntılı, kederli. 4. Çekingen, gözü korkmuş.
SIRALP: (Tür.) Er. – Sır saklayan yiğit-
SIRAT: (Ar.) Er. – Yol, tarik.
SIRATULLAH: (Ar.) Er. – Dosdoğru yol. Allah’ın yolu.
SIRMA: (Tür.) Ka. 1. Altın yaldızlı veya yaldızsız ince gümüş tel. 2. Rütbe gösteren sarı şerit. Sırmadan yapılmış.
SIRRI: (Ar.) Er. 1. Sırla ilgili, sırra ait. 2. Mistik.
SIRRİYE: (Ar.) Ka. – (bkz. Sırrı).
SIYANET: (Ar.) Ka. – Koruma, korunma.
SİYAMI: (Ar.) Er. – Oruç tutan, oruçlu, kötülükten kaçınan.
SİBEL: (Tür.) Ka. 1. Buğday başağı. 2. Henüz yere düşmemiş yağmur damlası. 3. Eski Türklerdeki bir tanrıça.
SİDRE: (Ar.) Ka. – Arabistan kirazı.
SİKA: (Ar.) Er. – Güven, emniyet. İnanılır, güvenilir kimse.
SİKAYE: (Ar.) Ka. – Su içecek kab. İçilecek suyun toplanması için yapılan yer.
ŞİKAYET: (Ar.) Ka. 1. Birine içecek su verme vazifesi. 2. Ka’be sakalığı, Mekke’de hacılara zemzem dağıtma işi.
SİMA: (Fars.) Ka. 1. Yüz, çehre, beniz. 2. Kimse, insan, tip.
SİMAVİ: (Fars.) Er. – Yüz, çehre, benizle ilgili.
SİMAY: (Tür.) Ka. – Gümüşten ay, gümüş gibi parlak ay.
SİMBER: (Fars.) Ka. – Göğsü gümüş gibi olan.
SİMGE: (Tür.) Ka. – İşaret, sembol.
SİMİN: (Fars.) Ka. – Gümüşten, gümüş gibi, gümüşe benzeyen parlak ışıltı.
SİMRUY: (Fars.) Ka. – Gümüş yüzlü, gümüş gibi parlak, ışıltılı yüzü olan.
SİMTEN: (Fars.) Ka. – Teni gümüş gibi güzel, parlak olan.
SİMURG: (Fars.) Er. – Anka kuşu, masal kuşu.
SİNA: (Ar.) Er. 1. Arap yarımadasının Mısır ile birleştiği yerde bir üçgen oluşturan yanmada. 2. Bu yarımadada bulunan dağ. 3. Hz. Musa’ya Allah’tan levhaların (sözlerin) geldiği dağ.
SİNAN: (Ar.) Er. – Mızrak, süngü vb. silahların sivri ucu.
SİNCAN: (Tür.) Ka. – Gülgillerden, Doğu Anadolu bölgesinde yetişen, kırmızı ya da kan kırmızısı renkte çiçekleri olan çok yıllık ıtırlı bir bitki.
SİNE: (Fars.) Ka. 1. Göğüs. 2. Gönül, yürek. İç derinlik.
SİNEM: (f.t.i.) Ka. – Gönlüm, yüreğim, çok sevdiğim.
SİPAHİ: (Fars.) Er. – Osmanlı İmpa-ratorluğu’nda tımar sahibi bir sınıf atlı asker.
SİPAR: (Fars.) Ka. 1. Feda eden, veren. 2. Suya kanmış. 3. Taze, körpe.
SİPÂS: (Fars.). – Şükretme, dua etme. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SİRAC: (Fars.) Er. 1. Işık meşale, kandil, çerağ. 2. Nur saçan anlamında Rasulullah için kullanılmıştır.
SİRACEDDİN: (Ar.) Er. – Dinin kandili, dinin verdiği aydınlık, ışık, ışıklandıran, aydınlatan. – Türk dil kuralına göre “d/t” olarak kullanılır.
ŞİRAN: (Ar.) Er. – Kaleler, hisarlar.
SİREN: (Tür.) Ka. – Mitolojide geçen, denizde kayalar üzerinde gemicilere şarkılar söyleyen, belden aşağısı balık biçiminde kadın, deniz kızı.
SİRET: (Ar.) Er. Bir kimsenin manevi durumu, hal ve hareketleri, tabiatı ahlak ve karakteri. Hal ve gidiş. Hal tercümesi. – Hz. Muhammed’in hal tercümesi.
SİRFİRAZ: (Fars.) Ka. – Başını yukarı kaldıran yükselten, benzerlerinden üstün olan. Aslı Serfıraz’dır.
SİTÂRE: (Fars.) Ka. – Yıldız.
SİTAREGÂN: (Fars.) Ka. – Yıldızlar.
SİVA: (Ar.) Ka. – Başka, gayrı özge.
SİYADET: (Ar.) Ka. 1. Efendilik, beylik, seyyidlik, sahiplik. 2. Hz. Hasan vasıtasıyla Hz. Peygamber soyundan olma. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SİYASET: (Ar.) 1. Seyislik, at idare etme, at işleriyle uğraşma. 2. Memleket idaresi. 3. Ceza, idam cezası. 4. Politika. Diplomatlık. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SOHBET: (Ar.) Ka. – Görüşüp, konuşma, arkadaşlık.
SOLAY: (Tür.) – Ay ışığının azalması, solması. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SOLMAZ: (Tür.) Ka.- Her zaman taze, körpe ve genç.
SOMAY: (Tür.) – Ay gibi kusursuz, eksiksiz güzel. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SOMEL: (Tür.) Er. – Doğru, katışıksız, güçlü el.
SOMER: (Tür.) Er. – Doğru, katışıksız güçlü kimse.
SONALP: (Tür.) Er. – Sonuncu, son doğan yiğit, erkek çocuk.
SONAT: (Tür.) Er. – Bir ya da iki çalgı için yazılmış, üç ya da dört bölümden oluşan müzik yapıtı.
SONAY: (Tür.) – Ay’ın son günleri. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SONER: (Tür.) Er. – (bkz. Sonalp).
SONGUR: (Tür.) Er. 1. Şahin. 2. Ağır, hantal.
SONGURHAN: (Tür.) Er. – (bkz.Songur).
SONGÜL: (Tür.) Ka. – Sonbahar’ın sonlan, kış başlangıcında uçan gül.
SONGÜN: (Tür.) Er. – Sonuncu, son olan. Eğilim, yetenek.
SONNUR: (Tür.) – (bkz. Sonay).
SONTAÇ: (Tür.) Ka. – Eşsiz taç.
SONVER: (Tür.) Ka. – Son olması istenen çocuklara verilen isimlerden.
SORGUN: (Tür.) Er. 1. Bir tür söğüt ağacı. 2. Sıtkı, sert. 3. Çok uzun ve güzel saç.
SOYHAN: (Tür.) Ka. – Han soyundan gelen.
SOYKAN: (Tür.) Ka. – Asil, soylu.
SOYSAL: (Tür.) Er. – Uygar, medeni.
SOYSALDI: (Tür.) Er. – Soyu genişledi, tanındı.
SOYSALTÜRK: (Tür.) Er. – Uygar Türk.
SOYSAN: (Tür.) Er. – Tanınmış soy.
SOYSELÇUK: (Tür.) Er. – Selçuklu soyundan.
SOYTEKİN: (Tür.) Er. – Cesur, yiğit. – (bkz. Tekin).
SOYUER: (Tür.) Er. – Yiğit soydan gelen.
SOYURGAL: (Tür.) Er. – İhsan, bağış, hediye, armağan.
SÖKMEN: (Tür.) Er. – Yiğitlere verilen san. Selçuklulara bağlı Hasankeyf Artuklu Beyliğinin kurucusunun adı.
SÖKMENER: (Tür.) Er. – Yiğit kimse.
SÖKMENSU: (Tür.) Er. – Yiğit asker, yiğit subay.
SÖNMEZ: (Tür.) – Parlaklığım, ışığını hiç yitirmeyen, her zaman canlı. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SÖNMEZALP: (Tür.) Er. – (bkz. Sönmez alp).
SÖNMEZAY: (Tür.) Ka. – Işığı hiç sönmeyen ay.
SÖZEN: (Tür.) Er. – Söylev veren, güzel konuşan hatib.
SÖZER: (Tür.) Er. – Sözünde duran.
SÖZMEN: (Tür.) – Güzel, etkili konuşan kimse.
SUAD: (Ar.) Ka. – Mutlulukla, saadetle ilgili, mutlu. Sa’d isminin müennesidir.
SUAVİ: (Ar.) Er. – Herkesin işine koşan, yardım eden.
SUAY: (Tür.) – Suya düşen ay. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SUBAHİ: (Ar.) Er. – (bkz. Subhi).
SUBHİ: (Ar.) Er. – Sabah vakti, şafak ile ilgili. – Türk dil kuralına göre “b/p” olarak kullanılır.
SUBHİYE: (Ar.) Ka. – (bkz. Subhi).
SUBUTAY: (Tür.) Er. – Cengiz Han’ın ünlü Moğol generalinin adı.
SUCA: (Tür.) Er. – Uzun düzgün boy.
SUDAN: (Tür.) Ka. – Su gibi güzel, parlak.
SUDEKA: (Ar.) Er. – Doğru, hakiki dostlar.
SUDİ: (Ar.) Er. – Yararlı, faydalı, kazançlı.
SUDİYE: (Ar.) Ka. – (bkz. Sudi).
SUDUR: (Ar.) Er. 1. Göğüsler. 2. Sadrazamlar. 3. Kazasker. 4. Sadır olma, meydana gelme.
SUFİ: (Ar.) Er. – Tasavvuf erbabı, mutasavvıf.
SUĞRÂ: (Ar.) Ka. – Daha, pek, en küçük.
SUHAN: (Tür.) Er. – Suyun hakimi, su kaynaklarının yönetimini elinde bulunduran.
SUHANSERÂ: (Fars.) Ka. – Ahenkli söz söyleyen.
SUHEYB: (Ar.) Er. – Arkadaş, dost. Rasulullah’ın azatlısının adı.
SUKA: (Ar.) Er. – Çarşı adamı, esnaf.
SÜKUTİ: (Ar.) Er. – Susmayı seven, az konuşan.
SULBİ: (Ar.) Er. – Birinin sulbünden gelme, kendi evladı, oğlu.
SULBİYE: (Ar.) Ka. – (bkz. Sulbi).
SULEHÂ: (Ar.) Ka. – Salih, iyi, yarar, selahiyet, günah işlemeyen.
SULHİ: (Ar.) Er. – Barışa özgü, barışla ilgili, barışçı.
SULHİYE: (Ar.) Ka. – (bkz. Sulhi).
SULTAN: (Ar.) Ka. – Padişah, hükümdar.
SUNA: (Tür.) Ka. – Erkek ördek. Görünüşündeki zerafet sebebiyle bayan ismi olarak kullanılmıştır.
SUNAR: (Tür.) Ka. – Saygılı bir biçimde verir, takdim eder.
SUNAY: (Tür.) – Ay’ı sun, getir. Sun ve ay kelimelerinden birleşik isim. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SUNER: (Tür.) Er. – Sunucu, sunan.
SUNGU: (Tür.) – Armağan, bağış, ihsan. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SUNGUN: (Tür.) Er. 1. Yetenek. 2. Bağış, ihsan.
SUNGUR: (Tür.) Er. 1. Sakin, soğukkanlı (kimse). 2. Akdoğan.
SUNGURALP: (Tür.) Er. – Soğukkanlı ve doğankuşu gibi güçlü, yiğit.
SUNGURBAY: (Tür.) Er. – (bkz. Sunguralp).
SUNGURTEKİN: (Tür.) Er. – (bkz. Sunguralp).
SUNUHİ: (Ar.) Er. – Hatırlayan, gönül alan, kolay anlayan.
SUNULLAH: (Ar.) Er. – Allah’ın yarattığı.
SUUD: (Ar.) Er. 1. Kutsal sayılan yıldızlar. 2. Yukarı çıkma, yükselme. -Türk dil kuralına göre “d/t” olarak kullanılır.
SUUDİ: (Ar.) Er. – (bkz. Suud).
SUYURGAL: (Tür.) Er. – İhsan, bağış, hükümdarca bağışlanan dirlik.
SUYURGAMIŞ: (Tür.) Er. Lütufta, ihsanda bulunan, bağış yapan kimse. Acıyan, merhamet eden.
SUYURGAN: (Tür.) Er. – (bkz. Suyurgamış).
SUZAN: (Fars.) Ka. – Yakan, yakıcı. Yanan, yanıcı.
SÜZEN: (Fars.) Er. – Topluca yapılan av.
SUZİ: (Fars.) Er. 1. Yanma, tutuşma ile ilgili. 2. (Mecazen): Ateşli kimse.
SUZİDİL: (Fars.) Ka. 1. Türk musikisinin şed makamlarından biri. 2. Gönül ateşi, gönül sıcaklığı.
SUZNÂK: (Fars.) Ka. 1. Yakan, yakıcı. Dokunaklı. 2. Türk müziğinde basit bir makam.
SÛZÜLAY: (Tür.) Ka. – Gökte süzülen ay.
SUALP: (Tür.) Er. – Güçlü, yiğit asker.
SÜEDA: (Ar.) Ka. – Kutlu, uğurlu insanlar.
SÜEL: (Tür.) Er. – Asker eli.
SÜER: (Tür.) Er. – Yiğit asker.
SÜERDEM: (Tür.) Er. – Erdemli asker.
SUERGİN: (Tür.) Er. – Olgun asker.
SÜERKAN: (Tür.) Er. – Soylu kandan gelen asker.
SÜERSAN: (Tür.) Er. – Yiğitliğiyle ünlü asker.
SÜFYAN: (Ar.) Er. – Ashab-ı kiramın meşhurlarından bazılarının ismi. Süfyan-ı Sevri: Kelamcı, muhaddis, alim.
SÜHA: (Ar.) Er. – Büyükayı takım yıldızının en küçük yıldızı.
SÜHAN: (Fars.) Er. – Söz, lakırdı. Şiir.
SÜHANDAN: (Fars.) Ka. – Söz sahibi, güzel söz söyleyen.
SÜHEYL: (Ar.) Er. – Sema’nın güney yarımküresinde bulunan sefineyi Nuh burcundaki parlak ve büyük yıldızın adı.
SÜHEYLA: (Ar.) Ka. – Yumuşak, iyi huylu kadın.
SUHULET: (Ar.) Er. 1. Kolaylık. Yumuşaklık. Mülayemet. 2. Uygunluk. Elverişlilik.
SÜHUNET: (Ar.) – Sıcaklık. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SÜKAR: (Tür.) Er. – Asker soyundan gelen, yiğit yürekli asker.
SÜKEYNE: (Ar.) Sessiz, sakin, ağırbaşlı, onurlu. Hz. Hüseyin (r.a.)’in kızının adıdır.
SÜLASİ: (Ar.) Er. – Üçlü, üç şeyden meydana gelen.
SÜLEYMAN: (Ar.) Er. 1. İbranice “huzur, sükun”. 2. Kur’an-ı Kerim’de ismi geçen peygamberden biri. Ulu’l-Azm peygamberlerdendir.
SÜLÜNAY: (Tür.) Ka. – Ay gibi güzel, uzun boylu, endamlı.
SÜLÜNBİKE: (Tür.) Ka. – Sülün gibi boylu endamlı kadın.
SÜLVAN: (Ar.) Er. – Yüreğe ferahlık veren ruh, iç açıcı ilaç.
SÜLVANE: (Ar.) Ka. – (bkz. Sülvan).
SÜMBÜL: (Fars.) Ka. l. Zambakgillerden, salkım çiçekli, keskin kokulu, soğanlı otsu bitki. 2. Güzellerin saçı.
SÜMBÜLVEŞ: (Fars.) Ka. – Sümbüle benzeyen, sümbül gibi güzel.
SÜMER: (Tür.) – Eski tarihlerde aşağı Mezopotamya’da yaşamış olan bir kavim. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SÜMEYRE: (Ar.) Ka. 1. Meyve çağlası. 2. Kıvrılmış yaprak.
SÜMEYYE: (Ar.) Ka. – İslam’ın ilk şehidi. Ammar b. Yasir’in annesi ve ilk müslüman olan hanım sahabelerden.
SÜMRE: (Ar.) Er. – Esmerlik, karayağızlık.
SÜMRET: (Ar.) Ka. – (bkz. Sümre).
SÜNDÜS: (Ar.) Ka. – Eskiden altın veya gümüş tellerle nakışlı olarak dokunan bir çeşit ipekli kumaş. Kur’an’da cennet elbisesi anlamında Kehf: 31, Duhan: 53, İnsan suresi 21. ayetlerde mezkurdur.
SÜNNET: (Ar.) Er. 1. İyi ahlak, iyi tabiat. 2. Hz. Muhammed’in sözleri, işleri ve tasvipleri.
SÜNNETULLAH: (Ar.) Er. – Allah’ın koyduğu nizam.
SÜPHAN: (Tür.) Er. – Doğu Anadolu’da Van gölünün kuzey kıyısındaki sönmüş volkan.
SÜREHA: (Ar.) Er. – Saf ırklar.
SÜREYYA: (Ar.) – Ülker yıldızı, pervin. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SÜRRE: (Ar.) Er. 1. Para kesesi. 2. Hediye. 3. Osmanlı devletinde halifelik makamınca Mekke ve Medine fakirleri ile alimlerine gönderilen para.
SÜRSOY: (Tür.) Er. – Soyun sürsün, soyun genişlesin.
SÜRÜR: (Ar.) Er. – Sevinç.
SÜRURİ: (Ar.) Er. Sevinçle, neşeyle ilgili. – VIII. yy.’ın ünlü Osmanlı şairi.
SÜSEN: (Tür.) Ka. – Çiçekleri iri, güzel görünüşlü ve kokulu bir süs bitkisi. Zambak.
SÜVARİ: (Fars.) Er. 1. Atlı. Atlı asker. 2. Gemi kaptanı.
SÜVEYDA: (Ar.) Ka. 1. Kalbin ortasında var kabul edilen siyah nokta. 2. Tohumun ortasında bulunan tanecik. 3. Kalpteki gizli günah. – İsim olarak kullanılması uygun değildir.
