ÖCAL: (Tür.) Er..- Yapılan kötülüğün acısını çıkar, öcünü al.
ÖCALAN: (Tür.) Er. – İntikam alan.
ÖDÜL: (Tür.) l Bir basan ya da iyilik karşısında verilen armağan. 2. Yarışma veya müsabakalarda bir tarafın, kazanana verdiği hediye, mükafat. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖGE: (Tür.) 1. Çok akıllı. Yaşlı kimse. 2. Bir ulusun büyüğü, ileri geleni. 3.. Hekim. 4. Ün, şöhret. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖGEDAY: (Tür.) Er. 1. Çok akıllı, bilgili. 2. Moğol hükümdarı Cengiz Han’ın oğlu.
ÖGER: (Tür.) Er. – Akıllı, bilgili kimse.
ÖGET: (Tür.) – Beğenilen, aranılan, övülen, iyi güzel. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖGETÜRK: (Tür.) Er. – Akıllı, bilgili Türk.
ÖĞÜN: (Tür.) 1. Kendini yücelt, gurur duy. 2. Zaman vakit. 3. Kez, defa. 4. Önde, ileride olan. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖĞÜT: (Tür.) – Bir kimseye yapması ya da yapmaması gereken şeyler için söylenen söz. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖKE: (Tür.) Er. – (bkz. Öge).
ÖKER: (Tür.) Er. – Akıllı kimse.
ÖKKEŞ: (Ar.) Er. 1. Erkek örümcek. 2. Bir dağ adı.
ÖKLÜ: (Tür.) Er. – Akıllı.
ÖKMEN: (Tür.) Er. – Akıllı, zeki, bilgili kimse.
ÖKMENER: (Tür.) Er. – Akıllı, bilgili kimse.
ÖKTEM: (Tür.) Er. – Güçlü, onurlu, gösterişli, korkusuz.
ÖKTEMER: (Tür.) Er. – (bkz. Öktem).
ÖKTEN: (Tür.) Er. – Akıllı, bilgili, fazıl, kahraman, cesur.
ÖKTÜRK: (Tür.) Er. – Akıllı, güçlü Türk.
ÖMER: (Ar.) Er. – İslam Devleti’nin II. Halifesi Ömer b. Hattab. Dünya durdukça adaletinden dolayı ondan bahsedilecek. Cennetle müjdelenmiştir. Hak ile Batılı çok iyi ayırt edebilen bir alim olduğu için Ömeru’1-Faruk adını almıştır.
ÖMÜR: (Ar.) 1. Hayat müddeti, yaşama süresi. 2. Hayat, dirilik. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖMÜRAL: (a.t.i.) Er. – Uzun ömürlü ol.
ÖMÜRCAN: (a.t.i.) – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖNAL: (Tür.) Er. – İleri git, lider ol anlamında.
ÖNAY: (Tür.) – Ayın ilk günlerindeki hali, hilal. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖNAYDIN: (Tür.) Ka. – Ön aydın.
ÖNCEL: (Tür.) 1. Birine göre kendinden önce yerini tutmuş olan kimse. 2. Bizden önce yaşamış olanlar. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖNCÜBAY: (Tür.) Er. – Klavuz, rehber, önder kişi.
ÖNDER: (Tür.) – Bir davada, fikri siyasi bir harekette önde giden, önayak olan, kitleyi idare eden kimse, lider, şef. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖNEL: (Tür.) – Bir işin tamamlanması için verilen süre, vade, mühlet. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖNEN: (Tür.) – Hak, adalet. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖNER: (Tür.) 1. Önde gelen, başta gelen. 2. Yön. 3. Sıra. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖNGAY: (Tür.) – Jüpiter gezegeni. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖNGEL: (Tür.) Er. – Ağır başlı.
ONGEN: (Tür.) – Basan, zafer. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖNGÜ: (Tür.) Er. 1. İlk, önce, önceki. 2. Direnme, inat.
ÖNGÜL: (Tür.) 1. Direnen, inatçı kimse. 2. Ön ayak olan, teşvik eden. 3. Kılavuz. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖNGÜT: (Tür.) Er. 1. Saklanarak yanaşma, izinden yürüme. 2. Hücum etmek için elverişli yer.
ÖNKAL: (Tür.) Er. – Ön kal.
ÖNNUR: (Tür.) Ka. – Ön nur.
ÖNSAL: (Tür.) Er. – Ön sal.
ÖNSOY: (Tür.) Er. – İlk soy.
ÖNÜR: (Tür.) – Kendinden önceki, eski. Öne geçen, ileriye giden. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖREN: (Tür.) 1. Eski yapı ya da kent kalıntısı. 2. Şehir kent. Köy. 3. Bitek ova. 4. Ormanlık yer. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖRENEL: (Tür.) Er. – Cömert ve geniş el.
ÖRENER: (Tür.) Er. – Geniş, güven veren yiğit.
ÖRENGÜL: (Tür.) Er. – Yaban gülü.
ÖRGEN: (Tür.) Er. 1. Organ. 2. İnce halat, urgan.
ORSAN: (Tür.) Er. – Yüce adı olan.
ÖRSEL: (Tür.) Er. – Ör sel.
ÖTÜKEN: (Tür.) Er. 1. Oğuz destanında Tiyenşan dağlarıyla Orhun havzası arasında bulunduğu belirtilen, ormanlık kutsal bölge. 2. Moğolca’da yer Tanrıçası. – İsim olarak kullanılmaz.
ÖVEÇ: (Tür.) Er. – 2, 3 yaşındaki erkek koyun.
ÖVÜNÇ: (Tür.) – Övünmeye yol açan, övünülecek şey. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖYMEN: (Tür.) Er. – Evcimen, evine bağlı.
ÖZ: (Tür.) 1. Bir kimsenin betiği, manevi varlığı. 2. Bir şeyin temel öğesi. 3. Kan bağı ile bağlı olan. 4. Katıksız, an. 5. Çay, dere. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZAK: (Tür.) Er. – Öz ak. Özü temiz, doğru kimse.
ÖZAKAN: (Tür.) Er. – Öz akan.
ÖZAKAY: (Tür.) – Öz akay. Özü temiz kimse. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZAKIN: (Tür.) Er. – Öz akın.
ÖZAKINCI: (Tür.) Er. – Öz akıncı.
ÖZAKTUĞ: (Tür.) Er. – Beyaz tuğ.
ÖZAL: (Tür.) Er. – Öz al.
ÖZALP: (Tür.) Er. – Özünde yiğit olan kimse.
ÖZALPMAN: (Tür.) Er. – Özünde yiğit olan kimse.
ÖZALPSAN: (Tür.) Er. – Yiğitliğiyle tanınan kimse.
ÖZALTAN: (Tür.) – Sabah seher vöaktinde göğün kızıllaşarak aydınlanması. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZALTAY: (Tür.) Er. – Altaylara mensup. Öztürk.
ÖZALTIN: (Tür.) – Özü altın gibi değerli olan kimse. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZALTUĞ: (Tür.) Er. – Kırmızı tuğ.
ÖZAN: (Tür.) Ka. – Öz an.
ÖZARI: (Tür.) – Arı gibi çalışkan kimse. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZARKIN: (Tür.) Er. – Öz arkın.
ÖZASLAN: (Tür.) Er. – Aslan gibi güçlü, soylu kimse.
ÖZATA: (Tür.) Er. – Ata ve Öz kelimelerinden birleşik isim.
ÖZATAY: (Tür.) Er. – Özü herkesçe tanınan kimse.
ÖZAY: (Tür.). – Özü ay gibi temiz, parlak, aydınlık kimse.
ÖZAYDIN: (Tür.) – Özü temiz, aydınlık kimse. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZBAL: (Tür.) Er. – Balın özü. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZBALA: (Tür.) Er. – Öz çocuk.
ÖZBAŞ: (Tür.) Er. – Öz baş.
ÖZBAŞAK: (Tür.) Ka. – Öz başak.
ÖZBATU: (Tür.) Er. – Öz batu.
ÖZBAY: (Tür.) Er. – Yiğit, Türk Alpi.
ÖZBEK: (Tür.) 1. Yiğit, cesur, özü güçlü. 2. Orta Asya’da yaşayan bir Türk boyu ve bu boydan olan kimse. 3. Dere, çay. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZBEKKAN: (Tür.) Er. – Özbek soyundan gelen.
ÖZBEN: (Tür.) – Soyluluk ve asalette öz, temel. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZBERK: (a.f.i.) Er. – Özü güçlü kimse.
ÖZBEY: (Tür.) Er. – (bkz. Özbay).
ÖZBİL: (Tür.) – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZBİLEK: (Tür.) – Güçlü bilek. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZBİLEN: (Tür.) – Kendisi bilen, kendiliğinden bilen. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZBİLGE: (Tür.) – Bilgelik taşıyan. Doğasında bilgelik bulunan. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZBİLGİN: (Tür.) – Öz bilgin. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZBİLİR: (Tür.) – Asıl bilgiye ulaşan, temel bilgi sahibi. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZBİR: (Tür.) Er. – Soy, temel, asıl birliği.
ÖZBOĞA: (Tür.) Er. – Öz boğa.
ÖZCAN: (Tür.) – Candan, samimi, içten. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZCANAN: (t.f.i.) Ka. – Kişiye en yakın, sevgili.
ÖZCEBE: (Tür.) Er. – Zırh, cevşen, silah, mühimmat işleriyle uğraşan.
ÖZÇAM: (Tür.) Er. – Öz çam.
ÖZÇELİK: (Tür.) Er. – Özü çelik gibi sert ve güçlü.
ÖZÇEVİK: (Tür.) Er. – Canlı, çevik, hareketli kimse.
ÖZÇIN: (Tür.) Er. – Özü doğru, saf, temiz kimse.
ÖZÇINAR: (Tür.) Er. – Öz çınar.
ÖZDAĞ: (Tür.) Er. – Öz dağ.
ÖZDAL: (Tür.) – Öz dal. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZDAMAR: (Tür.) Er. – Öz damar.
ÖZDEĞER: (Tür.) Er. – Bir şeyin gerçek değeri.
ÖZDEK: (Tür.) Er. 1. Temel, esas, kök. 2. İç, öz, çekirdek. 3. Madde.
ÖZDEL: (Tür.) – Hediye. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZDEMİR: (Tür.) Er. – Özü demir gibi güçlü.
ÖZDEN: (Tür.) 1. Soyca temiz, köleliği olmayan, özgür. 2. Özle, özvar-lıkla, gerçekle ilgili. 3. Suların geçtiği yer, su geçidi. 4. Özsu. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZDENER: (Tür.) Er. – Özden er.
ÖZDEREN: (Tür.) Ka. – Öz deren.
ÖZDEŞ: (Tür.) – Her türlü nitelik bakımından eşit olan, benzer olan. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZDİL: (Tür.) Er. – Gönülden, içten.
ÖZDİLEK: (Tür.) – Candan dilenen dilek. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZDİLMAÇ: (Tür.) Er. – Tercüman, çevirmen.
ÖZDİNÇ: (Tür.) Er. – Özlü, canlı, dinç olan kimse.
ÖZDİNÇER: (Tür.) Er. – Özü canlı, dinç olan kimse.
ÖZDOĞA: (Tür.) Er. – Gerçek, bozulmamış tabiat.
ÖZDOĞAL: (Tür.) Er. – Öz doğal.
ÖZDOĞAN: (Tür.) Er. – Öz doğan.
ÖZDOĞRU: (Tür.) Er. – Özünden temiz, dürüst kimse.
ÖZDORU: (Tür.) Er. – Öz doru.
ÖZDORUK: (Tür.) Er. – Zirve. Yüksek şahsiyet.
ÖZDURAN: (Tür.) Er. – Öz duran.
ÖZDURDU: (Tür.) Er. – Öz durdu.
ÖZDURU: (Tür.) Er. – Özü duru, katıksız olan.
ÖZEK: (Tür.) 1. Güç. 2. Çalışkan. 3. Küçük dere. 4. Ağacın, bitkinin özü, içi. Bitki filizi. 5. Bir şeyin ortası. 6. Sel yarıntısı. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZEKAN: (Tür.) Er. – Öze kan.
ÖZEL: (Tür.) – Öz el. l. Yalnız bir kişiye, bir şeye ait ya da ilişkin olan. Devlete değil, kişiye ait olan. 2. Her zaman görülenden, olağandan farklı, dikkate değer. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZEN: (Tür.) 1. Bir işin elden geldiğince iyi olması için gösterilen çaba. 2. İçerlek, tam orta, en içeride olan. 3. İlk söz. 4. Bir birine yakın iki dağın arasındaki uzaklık, ara. Dere, ırmak. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZENAY: (Tür.) Ka. – Özen ay.
ÖZENDER: (Tür.) Er. – Ender bulunan yaratılışta olan, değerli.
ÖZENGİN: (Tür.) Er. – Özü engin, geniş ve derin.
ÖZENGÜL: (Tür,) Ka. – Özen gül.
ÖZENİR: (Tür.) Ka. – Çaba gösteren, en iyisini yapmaya çalışan.
ÖZENLİ: (Tür.) Er. – Özenle çalışan kimse.
ÖZER: (Tür.) – Yiğit, doğru kimse. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZERCAN: (Tür.) Er. – Özer can.
ÖZERDAL: (Tür.) Er. – Öz er dal.
ÖZERDEM: (Tür.) Er. – Bütün erdemleri özünde toplayan.
ÖZERDİM: (Tür.) Er. – Özüne erdim, ulaştım.
ÖZERDİNÇ: (Tür.) Er. – Özünde canlı, dinç olan erkek.
ÖZEREK: (Tür.) Er. – Asıl amaç, ulaşılmak istenen şey.
ÖZERHAN: (Tür.) Er. – Yiğit, cesur han.
ÖZERK: (Tür.) Er. – Kendi kendini yönetme yetkisi olan.
ÖZERKİN: (Tür.) Er. – Özgür, güçlü kimse.
ÖZERKMEN: (Tür.) Er. – Özünde güçlü olan.
ÖZERMAN: (Tür.) Er. – 1. Bir şeyi çok isteyen. 2. Pişmanlık duyan.
ÖZEROL: (Tür.) Er. – Gerçek yiğit ol.
ÖZERTAN: (Tür.) Er. – Öz ertan.
ÖZERTEM: (Tür.) Er. – Özünde erdemli olan.
ÖZGE: (Tür.). 1. Başka, gayrı, diğer. Yabancı, ağyar. 2. İyi, güzel. 3. İki dağ arasındaki dereciklerin birleştiği yer, derenin başlangıcı. 4. Şakacı. 5. Cana yakın, sıcakkanlı. 6. Yürekli, gözü pek. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZGEBAY: (Tür.) Er. – İyi, güzel, yürekli erkek.
ÖZGEER: (Tür.) Er. – İyi güzel erkek.
ÖZGEN: (Tür.) – Özü geniş, rahat, sakin kimse. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZGENALP: (Tür.) Er. – Sakin, ağırbaşlı yiğit.
ÖZGENAY: (Tür.) – (bkz. Özgenay). – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZGENÇ: (Tür.) Er. – Öz genç.
ÖZGENER: (Tür.) Er. – (bkz. Özgenalp).
ÖZGER: (Tür.) – İyi, güzel kimse. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZGİRAY: (Tür.) Er. – Kuvvetli, kudretli yiğit. Kırım hanlarının kullandığı isimlerden.
ÖZGÜ: (Tür.) 1. Kutsal. 2. Özellikle birine ya da bir şeye ait olan. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZGÜÇ: (Tür.) Er. – Temel güç. Ana kuvvet.
ÖZGÜL: (Tür.) Ka. 1. Özü gül gibi olan. 2. Özellikle bir türe ait olan.
ÖZGÜLAY: (Tür.) Ka. – Öz gül ay.
ÖZGÜLEÇ: (Tür.) – Güler yüzlü, içten gülen kimse. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZGÜLER: (Tür.) Ka. – Öz güler.
ÖZGÜLÜM: (Tür.) Ka. – Öz gülüm.
ÖZGÜN: (Tür.) – Nitelikleri bakımından benzerlerinden ayrı ve üstün olan. Yalnız kendine özgü bir nitelik taşıyan. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZGÜNAY: (Tür.) Özgün ay. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZGÜNEL: (Tür.) Ka. – Üstün, kerem sahibi cömert el.
ÖZGÜNER: (Tür.) Er. – Öz güner.
ÖZGÜNEŞ: (Tür.) – Güneş gibi parlak ve kapsamlı. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZGÜR: (Tür.) 1. Kendi kendine hareket etme, davranma karar verme gücü olan. 2. Tutuklu olmayan, hür. Başkasının kölesi olmayan. Bağımsız. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZGÜRCAN: (Tür.) Er. – Özgürlüğüne düşkün kimse.
ÖZGÜREL: (Tür.) Er. – Özgür davranan kimse.
ÖZGÜVEN: (Tür.) – Kendine güvenen. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZHAKAN: (Tür.) Er. – Hakan soyundan gelen.
ÖZHAN: (Tür.) Er. – Hükümdar soyundan gelen.
ÖZİL: (Tür.) – Gerçek ülke. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZİLHAN: (Tür.) Er. – Ülkenin hanı, reisi.
ÖZİLTER: (Tür.) Er. – Yurdun gerçek savunucusu, koruyucusu.
ÖZİNAL: (Tür.) Er. – Gerçek arkadaş, dost.
ÖZİNAN: (Tür.) – Özden gelen inanç, iman. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZKAN: (Tür.) Er. – Temiz kan, soylu kimse.
ÖZKAR: (Tür.) Er. – Öz kar.
ÖZKAYA: (Tür.) Er. – Öz kaya.
ÖZKAYRA: (Tür.) Er. – İçten gelen bağış, iyilik.
ÖZKE: (Tür.) – Sağlam, sağlıklı. Temiz yürekli. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZKENT: (Tür.) Er. – Öz kent.
ÖZKER: (Tür.) Er. – Sağlam, temiz yürekli er.
ÖZKOÇ: (Tür.) Er. – Cesur, savaşkan yapılı..
ÖZKÖK: (Tür.) Er. 1. Esas, temel, kaynak. 2. Neslin geldiği soy ağacı.
ÖZKUL: (Tür.) Er. – Gerçek kul. Hakkıyla ibadet eden kul.
ÖZKURT: (Tür.) Er. – Öz kurt.
ÖZKUT: (Tür.) Er. – Kutsanmış, kadr sahibi.
ÖZKUTAL: (Tür.) Er. – Gerçek mutluluk senin olsun.
ÖZKUTAY: (Tür.) Er. – Özü uğurlu ve ay gibi parlak olan.
ÖZKUTLU: (Tür.) Er. – Kutlu olan şeyin kendisi. Özü kutlu, uğurlu olan.
ÖZKUTSAL: (Tür.) Er. – Öz kutsal.
ÖZLEK: (Tür.) 1. Toprağın özlü, verimli yeri. 2. Zaman. 3. Doğa üstü güç, felek. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZLEM: (Tür.) Ka. – Yeniden görme, tekrar kavuşma arzusu, hasret tahassür. Bir şeye karşı duyulan istek, meyil.
ÖZLEN: (Tür.) 1. Su kaynağı. Küçük dere. 2. Ağaç kökü. 3. Özlenecek kadar sevilen bir kişi ol. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZLÜ: (Tür.) Er. 1. Özü benliği olan. 2. İçten gerçek. 3. Verimli.
ÖZLÜER: (Tür.) Er. – Şahsiyet sahibi, olgun kişi.
ÖZMEN: (Tür.) – Özlü kimse, özü iyi, sağlam kişilikli. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZMERT: (Tür.) Er. – Mert yapılı.
ÖZMUT: (Tür.) Er. – Yapısında mutluluk olan.
ÖZNUR: (Tür.) – Özü ışıklı, aydınlık kimse. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZOĞUL: (Tür.) Er. – Öz oğul.
ÖZOĞUZ: (Tür.) Er. – Oğuz’a mensup. Oğuz’a ait.
ÖZOK: (Tür.) Er. – Özü ok gibi güçlü olan.
ÖZOL: (Tür.) Er. – Özün değişmesin, göründüğün gibi ol.
ÖZOZAN: (Tür.) Er. – Gerçek şair.
ÖZÖĞE: (Tür.) Er. – Bir şeyin aslı, özü.
ÖZÖNDER: (Tür.) Er. – Gerçek önder.
ÖZÖZ: (Tür.) – Gönlü geniş kimse. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZPALA: (Tür.) Er. – Pala gibi sert ve keskin kişilikli.
ÖZPEKER: (Tür.) Er. – Özünde çok güçlü olan yiğit.
ÖZPINAR: (Tür.) – Öz pınar. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZPOLAT: (Tür.) Er. – Özü çelik gibi sağlam olan.
ÖZPULAT: (Tür.) – (bkz. Özpolat).
ÖZSAN: (Tür.) – Adı duyulmuş ünlü. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZSEL: (Tür.). – Özle ilgili, öze ilişkin. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZSELEN: (Tür.) – Gerçek haber. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZSEVİ: (Tür.) – İçten gelen sevgi. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZSU: (Tür.) – Bitki ve hayvan dokularında bulunan sıvılara verilen ad. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZSUNGUR: (Tür.) Er. – Sakin, soğukkanlı yapısı olan.
ÖZSÜ: (Tür.) Er. – Gerçek asker. Askeri kişilik ve yapı sahibi.
ÖZSÜER: (Tür.) Er. – (bkz. Özsü).
ÖZŞAHİN: (Tür.) Er. – Şahin gibi güçlü, atak, çabuk yapılı.
ÖZŞAN: (Tür.) Er. – Öz şan.
ÖZŞEN: (Tür.) Er. – Şen yapılı.
ÖZTAN: (Tür.) Er. – Karanlığı bitiren, aydın başlangıç.
ÖZTANIR: (Tür.) Er. – Gerçeği ayırabilen.
ÖZTARHAN: (Tür.) Er. – 1. Büyük nüfuz sahibi. 2. Komutan, han. 3. Toprak zengini. – (bkz. Tarhan).
ÖZTAŞ: (Tür.) Er. – Öz taş.
ÖZTAY: (Tür.) Er. – Öz tay.
ÖZTAYLAN: (Tür.) Er. – (bkz. Taylan).
ÖZTEK: (Tür.) Er. – Öz tek.
ÖZTEKİN: (Tür.) Er. – Yapısında emniyet ve güven taşıyan.
ÖZTEN: (Tür.) Ka. – Öz ten.
ÖZTİMUR: (Tür.) Er. – Özü demir gibi güçlü.
ÖZTİN: (Tür.) Er. – Ruhun özü. Sağlam bir ruh yapısı olan.
ÖZTİNEL: (Tür.) Er. – Öz tinel.
ÖZTİNER: (Tür.) Er. – Ruhsal yönden sağlıklı erkek. (bkz. Tiner).
ÖZTOYGAR: (Tür.) Er. – (bkz. Toygar).
ÖZTUNA: (Tür.) – (bkz. Tuna). – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZTUNÇ: (Tür.) Er. – Özü tunç gibi güçlü olan.
ÖZÜAK: (Tür.) Er. – Özü tertemiz olan kişi
ÖZÜDOĞRU: (Tür.) Er. – Dürüst ve doğruluğu ilke edinen.
ÖZÜM: (Tür.) – Kardeş gibi tutulup sevilen. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZÜN: (Tür.) 1. Hakkıyla kazanılmış ün. 2. Şiir. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZÜPEK: (Tür.) Er. – Ruhen güçlü.
ÖZVER: (Tür.) Er. – Öz ver.
ÖZVERDİ: (Tür.) Er. – Öz verdi.
ÖZVEREN: (Tür.) Er. – Özveride bulunan, fedakar.
ÖZVERİ: (Tür.) – Bir amaç ya da kişi için kendi yararlarından vazgeçme, fedakarlık. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZYAY: (Tür.) – Yay gibi çevik ve atılgan yapılı. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZYURT: (Tür.) – Anavatan, anayurt. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZYUVA: (Tür.) – Ata evi, dönülecek asıl yer. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZYÜREK: (Tür.) Er. – Güçlü korkusuz.
