İsim anlamları – K
KORKUT: (Tür.) Er. 1. Büyük dolu tanesi. 2. Korkusuz, yavuz, heybetli. 3. Cin, şeytan.
KORKUTALP: (Tür.) Er. – (bkz. Korkut).
KORTAN: (Tür.) Er. 1. Yanan, sıcak ten. 2. Yalçın ve kesik kaya. 3. Pelikan kuşu.
KOTUZ: (Tür.) Er. – Gururlu, kibirli.
KOTUZHAN: (Tür.) Er. – (bkz. Kotuz).
KOYAK: (Tür.) Er. 1. Vadi, dere. 2. Dağlar ve kayalıklar üzerindeki doğal çukurlar. 3. Dağ yolu üzerindeki otluk. 4. Etkili, dokunaklı.
KOYAŞ: (Tür.) Er. – Güneş. – Erkek ve kadın adı olur.
KOYGUN: (Tür.) Er. 1. Etkili, hüzünlü, dokunaklı. 2. Akdoğan.
KOYTAK: (Tür.) Er. – Rüzgar almayan çukur yer.
KOYTAN: (Tür.) Er. – Dağ bucağı.
KOZA: (Tür.) Ka. – İçinde tohum ya da krizalit bulunan koruncak.
KÖKEN: (Tür.) Er. 1. Bir şeyin çıktığı, dayandığı temel, biçim neden ya da yer. 2. Kavun, karpuz, kabak gibi bitkilerin toprak üstüne yayılan dalları. 3. Soy, asıl, ata.
KÖKER: (Tür.) Er. – Köklü soydan gelen kimse.
KÖKLEM: (Tür.) Er. – İlkbahar
KOKSAL: (Tür.) Er. – Yer altında geniş bir alana dağılan kök.
KÖKSAN: (Tür.) Er. – Tanınmış, ünlü ad.
KÖKŞİN: (Tür.) Er. 1. Gök renginde. 2. Yaşlı, koca.
KÖKTEN: (Tür.) Er. 1. Köklü, yüzeyde kalmayan, derine inen. 2. Soylu.
KÖRNES: (Tür.) – Ayna. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
KÖSE: (Fars.) Er. – Sakalı bıyığı hiç çıkmayan veya seyrek olan. – Daha çok lakab olarak kullanılır.
KÖSEM: (Tür.) Ka. 1. Sürüler önünde rehber vaziyetinde giden. 2. Cildi temiz, pürüzsüz. 3.Kösem Sultan: IV. İbrahim’in annesi ve torunu zamanında Osmanlı iktidarında etkin olan Sultan.
KUBİLAY: (Tür.) Er. – Cengiz Han’dan sonra Moğol imparatorluğu tahtına çıkan büyük kağanların en meşhuru 35 yıl saltanat sürmüş ve 1294 yılında 80 yaşında ölmüştür.
KUDDUS: (Ar.) Er. 1. Temiz, pak. 2. Hatadan, gafletten, eksiklikten uzak. 3. Çok aziz, mübarek. – Allah’ın isimlerinden. “Abd” takısı alarak kullanılırsa daha iyi olur.
KUDDUSİ: (Ar.) Er. – 1. Kuddus olan Allah’ın nimetine mazhar olan 2. 19. yy. Bor’lu meşhur mutasavvıf Türk şairi.
KUDRET: (Ar.) Ka. 1. Kuvvet, takat, güç. 2. Allah’ın ezeli gücü. 3. Varlık, zenginlik. 4. Allah yapısı, yaratılış, insan eliyle yapılamayan şeyler. 5. Ehliyet kabiliyet. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
KUDRETULLAH: (Ar.) Er. – Allah’ın gücü.
KUDSİ: (Ar.) Er. – Kutsal, muazzez, mukaddes. – Allah’a mensup, ilahi.
KUDSİYYE: (Ar.) Ka. – (bkz. Kudsi).
KUDÜS: (Ar.) Er. 1. Filistin’in merkezi olan şehir. – Ruhu’1- Kudüs: Cebrail, Hz. İsa’ya üfürülen ruh.
KUHİSTAN: (Fars.) Er. – Dağlık memleket, İran yaylasında dağların çok olduğu bölge.
KUHRUD: (Fars.) – Dağ ırmağı. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
KÛHSAR: (Fars.) 1. Dağlık. 2. Dağ tepesi. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
KULA: (Tür.) Er. 1. Kumral. 2. Sarışın, mavi gözlü. 3. Vücudu koyu sarı, kuyruğu ve yelesi siyah olan at.
KULAHAN: (Tür.) Er. – (bkz. Kula).
KULAN: (Tür.) Er. 1. Anayurdu Asya olan at ile eşek arası görünüşte yabanıl bir at türü. 2. İki, üç yaşında dişi tay, kısrak. 3. Zafer kazanmış kişi.
KUMAN: (Tür.) Er. – XI. yy ile XIV. yy. arasında Güney Rusya bozkırlarında göçebe olarak yaşayan bir Türk boyu.
KUMANBAY: (Tür.) Er. – (bkz. Kuman).
KUMRU: (Fars.) Ka. – Güvercinlerden, uzunca kuyruklu boynunun yanlarında benekler bulunan ve güvercinlerden daha küçük olan boz renkli kuş.
KUMRUL: (Fars.) Er. – (bkz. Kumru).
KUMUK: (Tür.) Er. 1. Kılıç. 2. Kuzeydoğu Kafkasya ile Hazar denizinin batı kıyısında yaşayan bir Türk boyu.
KUMUKBAY: (Tür.) Er. – (bkz. Kumuk).
KUNT: (Tür.) Er. 1. Sağlam ve iri yapılı. 2. Ağır dayanıklı, kalın. 3. Bir tür güvercin.
KUNTAY: (Tür.) Er. – (bkz. Kunt).
KUNTER: (Fars.) Er. – Sağlam, kuvvetli.
KUNTMAN: (Tür.) Er. – Sağlam ve iri yapılı, sağlıklı kimse.
KURA: (Tür.) Er. 1. Cesur. 2. Çelik. 3. Toprak içinde bulunan büyük taş.
KURAL: (Tür.) Er. 1. Davranışlara ya da bir sanata bir bilime yön veren ilkeler. 2. Araç. 3. Silah.
KURAY: (Tür.) Er. – Ay gibi.
KURBAN: (Ar.) Er. 1. Allah’ın rızasını kazanmaya vesile olan şey. 2. Eti. fakire parasız olarak dağıtılmak niyetiyle farz, vacib, ve sünnet olarak kesilen hayvan. 3. Bir gaye uğruna feda olma.
KURÇEREN: (Tür.) Er. – Dayanıklı ve yiğit adam.
KUREYŞ: (Ar.) Er. – Hz. Peygamberin soyu.
KURMAN: (Tür.) Er. – Yüksek aşamalı, nitelikli kimse.
KURRE: (Ar.) Ka. Tazelik, parlaklık. – Mısır valiliği yapmış bir zatın adıdır.
KURTARAN: (Tür.) Er. – Kurtulmasını sağlayan.
KURTULUŞ: (Tür.) Er. 1. Kurtulmak fiili, kurtulma. 2. Tehlike, sıkıntı, zorluk veya esaretten, istiladan kurtulmuş olma hali, halas, necat, reha, selamet. 3. İstanbul’da bir semt adı.
KUSAY: (Ar.) Er. 1. Uzaklaşmak. 2. Peygamberin 5. dereceden atası olup İslamiyetten önce Mekke’de Kabe’yi tamir ettirmiş ve yeniden düzenlemiştir.
KUSVA: (Ar.) Er. 1. Son derece bulunan. 2. Nihayet son. 3. Erişilecek son nokta son sınır. 4. Peygamber (s.a.s)’in devesinin adı.
KUŞEYR: (Ar.) Er. – Büyük beni Amir b. Şaşa’a grubuna dahil bir Arap kabilesi. Kuşeyri: İslam aleminin büyük sufi müelliflerinden. Kuşeyri Risalesi adıyla ünlü eseri bulunmakta.
KUTAL: (Tür.) Er. – Mutlu ol.
KUTALMIŞ: (Tür.) Er. – Mutlu olmuş, kutlu olmuş.
KUTALP: (Tür.) Er. – Kutlu, uğurlu, yiğit.
KUTAM: (Ar.) Er. – Akbabaya benzeyen.
KUTAN: (Tür.) Er. 1. Dua, yalvarma. 2. Saka kuşu. 3. Saban. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
KUTAY: (Tür.) Er. 1. Mübarek ay. 2. Borneo adasının doğu tarafından bir sultanlık.
KUTBAY: (Tür.) Er. – (bkz. Kutalp).
KUTBERK: (Tür.) Er. – (bkz. Kutbay).
KUTCAN: (Tür.) Er. – Kutlu, uğurlu can.
KUTEL: (Tür.) Er. – Uğurlu el.
KUTER: (Tür.) Er. – Mutlu, uğurlu kişi.
KUTERTAN: (Tür.) Er. – (bkz. Kuter).
KUTHAN: (Tür.) Er. – (bkz. Kuter).
KUTKAN: (Tür.) Er. – Saygın, kutlu soydan gelen.
KUTLAN: (Tür.) Er. – Kutlu, mutlu ol.
KUTLAR: (Tür.) Er. – Mutluluklar, uğurlar.
KUTLAY: (Tür.) Er. 1. Uğurlu kutlu ay. 2. Kır donlu at.
KUTLU: (Tür.) Er. 1. Uğurlu, hayırlı. 2. Mübarek. 3. Mesut, bahtiyar.
KUTLUALP: (Tür.) Er. – Uğurlu yiğit-
KUTLUAY: (Tür.) Er. – Uğurlu ay.
KUTLUBAY: (Tür.) Er. – (bkz. Kutlu).
KUTLUCAN: (Tür.) Er. – (bkz. Kutlu).
KUTLUĞ: (Tür.) Er. – Uğurlu, mutlu, şanslı, kutlu.
KUTLUĞHAN: (Tür.) Er. – (bkz. Kutluğ).
KUTLUTEKİN: (Tür.) Er. – (bkz. Kutlu).
KUTSAL: (Tür.) Er. – Kudsi, kutlu mübarek, mukaddes.
KUTSALAN: (Tür.) Er. – Uğur getiren, kutlu kimse.
KUTSALMIŞ: (Tür.) Er. – (bkz. Kutsalan).
KUTSAN: (Tür.) Er. – Uğurlu, talihli ol.
KUTSEL: (Tür.) Er. – (bkz. Kutsan).
KUTSOY: (Tür.) Er. – (bkz. Kutsel).
KUTULMUŞ: (Tür.) Er. – Kurtulmuş, aydınlığa kavuşmuş.
KUTUN: (Tür.) Er. – Kutlu, kutsal.
KUTUNALP: (Tür.) Er. – (bkz. Kutun).
KUTUNER: (Tür.) Er. – (bkz. Kutun).
KUTYAN: (Tür.) Er. – Uğurlu kimse.
KUVVET: (Ar.) Er. 1. Güç, kudret, takat, sıhhat, sağlamlık. 2. Bir hükümetin askeri gücü.
KUYAŞ: (Tür.) Er. 1. Güneş. 2. Çok sıcak, güneşin etkili vurması.
KÜBRA: (Ar.) Ka. 1. Büyük olan (Ekber’in müennesi). 2. Hadicetü’l-Kübra: Hz. Peygamberin ilk hanımı.
KÜLTİGİN: (Tür.) Er. – Göktürk prensi ve komutanı.
KÜLÜK: (Tür.) Er. 1. Meşhur ünlü. 2. Taşçı, çekici, balyoz.
KÜRBOĞA: (Tür.) 1. İri, güçlü, sarsılmaz boğa. Kuvvetli iri yapılı boğa. Selçuklu komutanı ve Musul emirinin adı.
KÜREMA: (Ar.) Er. 1. Kerim, asil, necip, iyiliksever, hayır sahibi cömert, eli açık kimseler. 2. Ulular, büyükler.
KÜRHAN: (Tür.) Er. Yiğit, yürekli han.
KÜRŞAD: (Tür.) Er. – Eski Türklerde yiğit, alp.
KÜRÜMER: (Tür.) Er. – topluluk, sürü.
KUŞAD: (Fars.) Er. 1. Açılış, açma. 2. Fetih, fethetme. 3. Açılış merasimi, küşad resmi. 4. Yayın gerilip bırakılması. 5. Musikide uvertür. 6. Bir cins tavla oyunu. – Türk dil kuralı açısından “d/t” olarak kullanılır.
KÜŞADE: (Fars.) Ka. 1. (bkz. Küşad). 2. Açık. 3. Ferah.
