Çocuk ve İsim Sözlüğü

İsim anlamları – Ö

ÖCAL: (Tür.) Er..- Yapılan kötülü­ğün acısını çıkar, öcünü al.

ÖCALAN: (Tür.) Er. – İntikam alan.

ÖDÜL: (Tür.) l Bir basan ya da iyilik karşısında verilen armağan. 2. Yarışma veya müsabakalarda bir tarafın, kazanana verdiği hediye, mükafat. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖGE: (Tür.) 1. Çok akıllı. Yaşlı kimse. 2. Bir ulusun büyüğü, ileri geleni. 3.. Hekim. 4. Ün, şöhret. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖGEDAY: (Tür.) Er. 1. Çok akıllı, bilgili. 2. Moğol hükümdarı Cengiz Han’ın oğlu.

ÖGER: (Tür.) Er. – Akıllı, bilgili kimse.

ÖGET: (Tür.) – Beğenilen, aranılan, övülen, iyi güzel. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖGETÜRK: (Tür.) Er. – Akıllı, bilgili Türk.

ÖĞÜN: (Tür.) 1. Kendini yücelt, gurur duy. 2. Zaman vakit. 3. Kez, defa. 4. Önde, ileride olan. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖĞÜT: (Tür.) – Bir kimseye yapması ya da yapmaması gereken şeyler için söylenen söz. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖKE: (Tür.) Er. – (bkz. Öge).

ÖKER: (Tür.) Er. – Akıllı kimse.

ÖKKEŞ: (Ar.) Er. 1. Erkek örümcek. 2. Bir dağ adı.

ÖKLÜ: (Tür.) Er. – Akıllı.

ÖKMEN: (Tür.) Er. – Akıllı, zeki, bilgili kimse.

ÖKMENER: (Tür.) Er. – Akıllı, bilgili kimse.

ÖKTEM: (Tür.) Er. – Güçlü, onurlu, gösterişli, korkusuz.

ÖKTEMER: (Tür.) Er. – (bkz. Öktem).

ÖKTEN: (Tür.) Er. – Akıllı, bilgili, fazıl, kahraman, cesur.

ÖKTÜRK: (Tür.) Er. – Akıllı, güçlü Türk.

ÖMER: (Ar.) Er. – İslam Devleti’nin II. Halifesi Ömer b. Hattab. Dünya durdukça adaletinden dolayı ondan bahsedilecek. Cennetle müjdelenmiştir. Hak ile Batılı çok iyi ayırt edebilen bir alim olduğu için Ömeru’1-Faruk adını almıştır.

ÖMÜR: (Ar.) 1. Hayat müddeti, yaşama süresi. 2. Hayat, dirilik. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖMÜRAL: (a.t.i.) Er. – Uzun ömürlü ol.

ÖMÜRCAN: (a.t.i.) – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖNAL: (Tür.) Er. – İleri git, lider ol anlamında.

ÖNAY: (Tür.) – Ayın ilk günlerindeki hali, hilal. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖNAYDIN: (Tür.) Ka. – Ön aydın.

ÖNCEL: (Tür.) 1. Birine göre kendinden önce yerini tutmuş olan kimse. 2. Bizden önce yaşamış olanlar. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖNCÜBAY: (Tür.) Er. – Klavuz, rehber, önder kişi.

ÖNDER: (Tür.) – Bir davada, fikri siyasi bir harekette önde giden, önayak olan, kitleyi idare eden kimse, lider, şef. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖNEL: (Tür.) – Bir işin tamamlanması için verilen süre, vade, mühlet. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖNEN: (Tür.) – Hak, adalet. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖNER: (Tür.) 1. Önde gelen, başta gelen. 2. Yön. 3. Sıra. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖNGAY: (Tür.) – Jüpiter gezegeni. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖNGEL: (Tür.) Er. – Ağır başlı.

ONGEN: (Tür.) – Basan, zafer. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖNGÜ: (Tür.) Er. 1. İlk, önce, önceki. 2. Direnme, inat.

ÖNGÜL: (Tür.) 1. Direnen, inatçı kimse. 2. Ön ayak olan, teşvik eden. 3. Kılavuz. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖNGÜT: (Tür.) Er. 1. Saklanarak yanaşma, izinden yürüme. 2. Hücum etmek için elverişli yer.

ÖNKAL: (Tür.) Er. – Ön kal.

ÖNNUR: (Tür.) Ka– Ön nur.

ÖNSAL: (Tür.) Er. – Ön sal.

ÖNSOY: (Tür.) Er. – İlk soy.

ÖNÜR: (Tür.) – Kendinden önceki, eski. Öne geçen, ileriye giden. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖREN: (Tür.) 1. Eski yapı ya da kent kalıntısı. 2. Şehir kent. Köy. 3. Bitek ova. 4. Ormanlık yer. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖRENEL: (Tür.) Er. – Cömert ve geniş el.

ÖRENER: (Tür.) Er. – Geniş, güven veren yiğit.

ÖRENGÜL: (Tür.) Er. – Yaban gülü.

ÖRGEN: (Tür.) Er. 1. Organ. 2. İnce halat, urgan.

ORSAN: (Tür.) Er. – Yüce adı olan.

ÖRSEL: (Tür.) Er. – Ör sel.

ÖTÜKEN: (Tür.) Er. 1. Oğuz destanında Tiyenşan dağlarıyla Orhun havzası arasında bulunduğu belirtilen, ormanlık kutsal bölge. 2. Moğolca’da yer Tanrıçası. – İsim olarak kullanılmaz.

ÖVEÇ: (Tür.) Er. – 2, 3 yaşındaki erkek koyun.

ÖVÜNÇ: (Tür.) – Övünmeye yol açan, övünülecek şey. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖYMEN: (Tür.) Er. – Evcimen, evine bağlı.

ÖZ: (Tür.) 1. Bir kimsenin betiği, manevi varlığı. 2. Bir şeyin temel öğesi. 3. Kan bağı ile bağlı olan. 4. Katıksız, an. 5. Çay, dere. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖZAK: (Tür.) Er. – Öz ak. Özü temiz, doğru kimse.

ÖZAKAN: (Tür.) Er. – Öz akan.

ÖZAKAY: (Tür.) – Öz akay. Özü temiz kimse. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖZAKIN: (Tür.) Er. – Öz akın.

ÖZAKINCI: (Tür.) Er. – Öz akıncı.

ÖZAKTUĞ: (Tür.) Er. – Beyaz tuğ.

ÖZAL: (Tür.) Er. – Öz al.

ÖZALP: (Tür.) Er. – Özünde yiğit olan kimse.

ÖZALPMAN: (Tür.) Er. – Özünde yiğit olan kimse.

ÖZALPSAN: (Tür.) Er. – Yiğitliğiyle tanınan kimse.

ÖZALTAN: (Tür.) – Sabah seher vöaktinde göğün kızıllaşarak aydınlanması. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖZALTAY: (Tür.) Er. – Altaylara mensup. Öztürk.

ÖZALTIN: (Tür.) – Özü altın gibi değerli olan kimse. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖZALTUĞ: (Tür.) Er. – Kırmızı tuğ.

ÖZAN: (Tür.) Ka. – Öz an.

ÖZARI: (Tür.) – Arı gibi çalışkan kimse. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖZARKIN: (Tür.) Er. – Öz arkın.

ÖZASLAN: (Tür.) Er. – Aslan gibi güçlü, soylu kimse.

ÖZATA: (Tür.) Er. – Ata ve Öz kelimelerinden birleşik isim.

ÖZATAY: (Tür.) Er. – Özü herkesçe tanınan kimse.

ÖZAY: (Tür.). – Özü ay gibi temiz, parlak, aydınlık kimse.

ÖZAYDIN: (Tür.) – Özü temiz, aydınlık kimse. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖZBAL: (Tür.) Er. – Balın özü. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖZBALA: (Tür.) Er. – Öz çocuk.

ÖZBAŞ: (Tür.) Er. – Öz baş.

ÖZBAŞAK: (Tür.) Ka. – Öz başak.

ÖZBATU: (Tür.) Er. – Öz batu.

ÖZBAY: (Tür.) Er. – Yiğit, Türk Alpi.

ÖZBEK: (Tür.) 1. Yiğit, cesur, özü güçlü. 2. Orta Asya’da yaşayan bir Türk boyu ve bu boydan olan kimse. 3. Dere, çay. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖZBEKKAN: (Tür.) Er. – Özbek soyundan gelen.

ÖZBEN: (Tür.) – Soyluluk ve asalette öz, temel. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖZBERK: (a.f.i.) Er. – Özü güçlü kimse.

ÖZBEY: (Tür.) Er. – (bkz. Özbay).

ÖZBİL: (Tür.) – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖZBİLEK: (Tür.) – Güçlü bilek. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖZBİLEN: (Tür.) – Kendisi bilen, kendiliğinden bilen. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖZBİLGE: (Tür.) – Bilgelik taşıyan. Doğasında bilgelik bulunan. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖZBİLGİN: (Tür.) – Öz bilgin. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖZBİLİR: (Tür.) – Asıl bilgiye ulaşan, temel bilgi sahibi. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖZBİR: (Tür.) Er. – Soy, temel, asıl birliği.

ÖZBOĞA: (Tür.) Er. – Öz boğa.

ÖZCAN: (Tür.) – Candan, samimi, içten. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖZCANAN: (t.f.i.) Ka. – Kişiye en yakın, sevgili.

ÖZCEBE: (Tür.) Er. – Zırh, cevşen, silah, mühimmat işleriyle uğraşan.

ÖZÇAM: (Tür.) Er. – Öz çam.

ÖZÇELİK: (Tür.) Er. – Özü çelik gibi sert ve güçlü.

ÖZÇEVİK: (Tür.) Er. – Canlı, çevik, hareketli kimse.

ÖZÇIN: (Tür.) Er. – Özü doğru, saf, temiz kimse.

ÖZÇINAR: (Tür.) Er. – Öz çınar.

ÖZDAĞ: (Tür.) Er. – Öz dağ.

ÖZDAL: (Tür.) – Öz dal. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖZDAMAR: (Tür.) Er. – Öz damar.

ÖZDEĞER: (Tür.) Er. – Bir şeyin gerçek değeri.

ÖZDEK: (Tür.) Er. 1. Temel, esas, kök. 2. İç, öz, çekirdek. 3. Madde.

ÖZDEL: (Tür.) – Hediye. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖZDEMİR: (Tür.) Er. – Özü demir gibi güçlü.

ÖZDEN: (Tür.) 1. Soyca temiz, köleliği olmayan, özgür. 2. Özle, özvar-lıkla, gerçekle ilgili. 3. Suların geçtiği yer, su geçidi. 4. Özsu. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖZDENER: (Tür.) Er. – Özden er.

ÖZDEREN: (Tür.) Ka. – Öz deren.

ÖZDEŞ: (Tür.) – Her türlü nitelik bakımından eşit olan, benzer olan. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖZDİL: (Tür.) Er. – Gönülden, içten.

ÖZDİLEK: (Tür.) – Candan dilenen dilek. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖZDİLMAÇ: (Tür.) Er. – Tercüman, çevirmen.

ÖZDİNÇ: (Tür.) Er. – Özlü, canlı, dinç olan kimse.

ÖZDİNÇER: (Tür.) Er. – Özü canlı, dinç olan kimse.

ÖZDOĞA: (Tür.) Er. – Gerçek, bozulmamış tabiat.

ÖZDOĞAL: (Tür.) Er. – Öz doğal.

ÖZDOĞAN: (Tür.) Er. – Öz doğan.

ÖZDOĞRU: (Tür.) Er. – Özünden temiz, dürüst kimse.

ÖZDORU: (Tür.) Er. – Öz doru.

ÖZDORUK: (Tür.) Er. – Zirve. Yüksek şahsiyet.

ÖZDURAN: (Tür.) Er. – Öz duran.

ÖZDURDU: (Tür.) Er. – Öz durdu.

ÖZDURU: (Tür.) Er. – Özü duru, katıksız olan.

ÖZEK: (Tür.) 1. Güç. 2. Çalışkan. 3. Küçük dere. 4. Ağacın, bitkinin özü, içi. Bitki filizi. 5. Bir şeyin ortası. 6. Sel yarıntısı. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÖZEKAN: (Tür.) Er. – Öze kan.

1 2Sonraki sayfa

İlgili Makaleler

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Göz Atın
Kapalı
Başa dön tuşu