İsim anlamları – M
n gelen. 2. Doğu Türk devletlerinde asalet unvanı. 3. Dubb-i Ekber yıldız kümesindeki parlak yıldız.
MİSAK: (Ar.) – Sözleşme, yemin, and, ahid. Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MİSBAH: (Ar.) Er. – Aydınlatma cihazı, ışık çırağı. Hz. Peygamber (s.a.s.)’in isimlerinden.
MİZAN: (Ar.) Er. 1. Terazi. 2. Sağlama.
MUADDAL: (Ar.) Er. – (bkz. Hz. Peygamberin isimlerinden).
MUALLA: (Ar.) Ka. 1. Yüce, yüksek, (bkz. Bülent). Makamı, rütbesi yüksek. 2. Bir yazı stili.
MUAMMER: (Ar.) – Ömür süren, yaşayan, yaşamış. Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MUARRA: (Ar.) Ka. – Çıplak, soyulmuş. An, temizlenmiş.
MUATTAR: (Ar.). – Güzel kokulu, ıtırlı. Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MUAVİYE: (Ar.) Er. – Emevi devletinin ilk hükümdarı olup Hind ve Ebu Süfyan’ın oğludur. Mekke’de doğmuştur. Hz. Peygamber (s.a.s.)’in kayınbiraderi ve vahiy katibidir.
MUAZ: (Ar.) Er. 1. Korunan, sığınan. 2. Çok aziz, izzet sahibi, saygı uyandıran, kıymetli, muhterem, sevgili. Muaz b. Cebel, sahabeden.
MUAZZEZ: (Ar.) Ka. – (bkz. Muaz). – Ta’ziz edilmiş, izzetlendirilmiş. İzzet ve şeref sahibi. İkram ve izaz olunan, ağırlanan, hürmetle, saygı ile kabul olunan. Kıymetli, değerli, aziz.
MUBAHAT: (Ar.) Ka. – Günahı, sevabı olmayan, işlemesi ne haram, ne de helal olan (mubah).
MUCİB: (Ar.) Er. 1. İcabet eden, uyan. İcap eden, gereken. 2. Sebeb olan, vesile teşkil eden. – Türk dil kuralına göre “d/t” olarak kullanılır.
MUCİBE: (Ar.) Ka. – (bkz. Mucib).
MUCİD: (Ar.) Er. 1. Yaratıcı. 2. Bir buluş ortaya çıkaran kimse.
MUCİDE: (Ar.) Ka. – (bkz. Mucid).
MUCİZE: (Ar.) Ka. – Hayran bırakan, olağanüstü olay. İnsan aklının alamayacağı.
MUFADDAL: (Ar.) Er. – Faziletli, fazileti çok adam.
MUHABBET: (Ar.) Ka. 1. Sevme, sevgi. 2. Dostluk. Dostça konuşma.
MUHACCEL: (Ar.) Er. 1. Ayağı sekili beyaz at. 2. Gerdeğe konulmuş.
MUHACİR: (Ar.) Er. – Göç eden, göçmen.
MUHAFIZ: (Ar.) Er. – Muhafaza eden, değiştirmeyen, koruyan. Bekçi.
MUHAMMED: (Ar.) Er. 1. Birçok defalar hamdu sena olunmuş, tekrar tekrar övülmüş. 2. Birçok güzel huylara sahip. Hz. Peygamber (s.a.s)’in isimlerindendir. Dedesi Abdülmuttalib tarafından, gökte hak yerde halk övsün niyetiyle bu ad konulmuştur. Kur’an’da dört yerde zikredilmiştir.
MUHARREM: (Ar.) Er. 1. Tahrim olunmuş, haram kılınmış. 2. Kamer takviminin birinci ayı aşura ayı. Müslümanlıktan önce bu ayda savaşmak yasak olduğu için bu ad verilmiştir. Bu ayın ilk 10 gününde Kerbela vakasının yıldönümünde matem yapılır. 10. gününde aşure pişirilir.
MUHBİR: (Ar.) Er. – Haber veren, haberci.
MUHDİN: (Ar.) Er. – (bkz. Hz. Peygamberin isimlerinden).
MUHİB: (Ar.) Er. 1. Seven, sevgi besleyen, dost. 2. Tutkan, yer. 3. Bir tarikata intisap etmemekle birlikte yakınlığı olan.
MUHİBE: (Ar.) Ka. – (bkz. Muhib).
MUHİDDİN: (Ar.) – Dini saran, çevreleyen. – Türk dil kuralları açısından “d/t” olarak kullanılır.
MUHLİS: (Ar.) Er. – Halis, katıksız. Dostluğu, samimiliği ve her hali içten gönülden olan.
MUHLİSE: (Ar.) Ka. – (bkz. Muhlis).
MUHSİN: (Ar.) Er. – İhsan eden, iyilikte, bağışta bulunan.
MUHSİNE: (Ar.) Ka. – (bkz. Muhsin).
MUHTAR: (Ar.) Er. 1. İhtiyar eden, seçilmiş, seçkin. Hareketinde serbest olan, istediği gibi davranan, dilediğini yapan. 2. Köy veya mahalle işlerine bakmak üzere halkın seçtiği kimse. Hz. Peygamber (s.a.s)’in isimlerinden.
MUHTEREM: (Ar.) Ka. – İhtiram olunmuş. Saygıdeğer, sayılan.
MUHTEŞEM: (Ar.) – İhtişamlı, tantanalı, debdebeli, görkemli. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MUHYİ: (Ar.) – İhya eden, dirilten, canlandıran, hayat veren. – Allah’ın isimlerindendir. “Abd” takısı alarak kullanılır. Abdulmuhyi.
MUİD: (Ar.) Er. – Öğretmen yardımcısı. Asistan.
MUİN: (Ar.) Er. – Yardımcı. Çırak.
MUİNE: (Ar.) Ka. – (bkz. Muin).
MUİZ: (Ar.) – Ağırlayıcı, izzet ve ikram edici. Allah’ın isimlerindendir. “Abd” takısı alarak kullanılır.Abdulmuiz.
MUKADDEMUN: (Ar.) Er. – (bkz. Hz. Peygamberin isimlerinden).
MUKADDER: (Ar.) 1. Takdir olunmuş, kıymeti biçilmiş, kadri değeri bilinmiş, beğenilmiş. 2. Yazılı, yazılıp belirlenmiş ilahi taktir. 3. Yazılı olmayıp sözün gelişinden anlaşılan. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır. Hz. Peygamberin isimlerinden.
MUKADDES: (Ar.) – Takdis edilmiş, mübarek kutsal temiz. Mübarek, kutsal kitaplar, Kur’an, Tevrat, Zebur, İncil. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MUKAFFA: (Ar.) Er. – Uyaklı, kafiyeli. – (bkz. Hz. Peygamberin isimlerinden).
MUKAYYET: (Ar.) Er. 1. Kayıtlı, bağlı, bağlanmış. 2. Ayağında zincir ve pranga bulunan. 3. Bir işe ehemmiyet veren. 4. Kaydolunmuş, deftere geçmiş.
MUKBİL: (Ar.) Er. – İkballi, kutlu, mutlu, bahtiyar, mes’ud.
MUKBİLE: (Ar.) Ka. – (bkz. Mukbil).
MUKİM: (Ar.) Er. – İkamet eden, oturan. Hz. Peygamberin isimlerinden.
MUKİME: (Ar.) Ka. – (bkz. Mukim).
MUKMİR: (Ar.) Er. – Ay ışıklı, mehtaplı.
MUKMİRE: (Ar.) Ka. – (bkz. Mukmir).
MUKTEDİR: (Ar.) Er. – İktidarlı, gücü yeten, becerebilen.
MUKTEFİ: (Ar.) Er. 1. İktifa eden. 2. Ardı sıra izinden gidilmiş örnek olan. – Hz. Peygamber (s.a.s.)’in isimlerinden.
MUNGAR: (Tür.) Er. – Eli açık, cömert.
MUNİS: (Ar.) Er. – Ünsiyetli alışılan, yadırganmaz, alışılmış. Cana yakın sevimli. İnsandan kaçmayan.
MUNİSE: (Ar.) Ka. – (bkz. Munis).
MUNTEKA: (Ar.) Er. – (bkz. Hz. Peygamberin isimlerinden).
MURAD: (Ar.) Er. – Arzu, istek, dilek. Maksat meram. Türk dil kuralı açısından “d/t” olarak kullanılır.
MURADİYE: (Ar.) Ka. – (bkz. Murad).
MURATHAN: (Ar.) Er. (bkz. Murat).
MURTAZA: (Ar.) Er. 1. İrtiza edilmiş, beğenilmiş seçilmiş. Güzide. 2. Allah’ın razı olduğu kişi, kendisinden razı olunan kişi. – Aliyyü’l-Murtaza: Hz. Ali’nin lakabı.
MUS´AB: (Ar.) Er. – Zor. Güçlü, dayanıklı. Ashabdan ünlü şehid Mus’ab b. Umeyr’in adıdır.
MUSA: (Ar.) Er. – Vasiyet edilmiş. Vasi nasbolunmuş, vasiyeti yerine getirmekle vazifelendirilmiş. Tavsiye olunmuş. Sina yarımadısında, Eymen vadisinde Tur dağında Allah’ın lütfuna mazhar olarak, kavmine “on emir” adı altında Allah’ın şeriatını bildiren peygamber. Büyük kitaplardan Tevrat ona indirilmiştir.
MUSADDIK: (Ar.) Er. – Gerçekliğini ve geçerliliğini resmi yazı ile bildiren. Tasdik eden.
MUSLİH: (Ar.) Er. – İslah eden, iyileştiren, düzeltici, arabulucu. Barıştıran. Bu kelime Kur’an’da birkaç defa zikredilmiştir.
MUSLİHİDDİN: (Ar.) Er. – Dinin salahı için çalışan.
MUSTAFA: (Ar.) Er. 1. Temizlenmiş, seçilmiş, güzide. 2. Hz. Peygamberin isimlerinden. 3. Sa’d Suresi 47. ayette geçer.
MUŞTU: (Tür.) Er. – Müjde, sevindirici haber.
MUŞTUBEY: (Tür.) Er. – (bkz. Muştu).
MUTA: (Ar.) Er. – İtaat olunan, boyun eğilen, başkalarının kendisine itaat ettikleri. Hz. Peygamberin isimlerinden.
MUTAHHAR: (Ar.) – Takdir edilmiş, temizlenmiş, temiz. Temiz mübarek. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MUTALLA: (Ar.) Ka. – Yaldızlanmış, yaldızlı.
MUTARRA: (Ar.) – Çok taze, parlak. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MUTASIM: (Ar.) Er. 1. İtisam eden, eliyle tutan, yapışan. 2. Günahtan çekinen. 3. Allah’ın ipine sımsıkı sarılan.
MUTE: (Ar.) Er. – Ürdün’de Lut gölünün kuzeyinde verimli bir ova. Peygamberliğin son dönemlerinde hristiyanlarla yapılan savaşın adı.
MUTEBER: (Ar.) Ka. 1. İtibarlı, hatırı sayılır, saygın. 2. İnanılır, güvenilir. 3. Yürürlükte olan geçer.
MUTENA: (Ar.) Ka. 1. Özenle dikkatle seçilmiş. 2. Önemli, seçkin. 3. Az bulunur.
MUTİ: (Ar.) Er. 1. İtaat eden, baş eğen, veren. Tabi, bağlı. 2. Rahat ve uslu.
MUTİA: (Ar.) Ka. – (bkz. Muti).
MUTLAY: (Tür.) – Mutlu, sevinçli ay. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MUTLU: (Tür.) – Talihli, uğurlu. Bahtiyar. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MUTLUALP: (Tür.) Er. – (bkz. Mutlu).
MUTLUGÜN: (Tür.) Er. – (bkz. Mutlu).
MUTLUHAN: (Tür.) Er. – (bkz. Mutlay).
MUTLUKANİ: (Tür.) Er. – (bkz. Mutlu).
MUTLUTEKİN: (Tür.) Er. – (bkz. Mutlay).
MUTTALİB: (Ar.) – Talepte bulunan, isteyen, (bkz. Abdülmuttalib)
MUTLUER: (Tür.) Er. – (bkz. Mutlu).
MUVAFFAK: (Ar.) Er. 1. Allah’ın yardımına ulaşmış, işi rast gitmiş kimse. 2. Başaran beceren.
MUVAHHİD: (Ar.). – Allah’ın birliğine inanan. Allah’tan başka hiçbir ilah ve kanun koyucu tanımayan, yalnız Allah’tan gelen emirleri kabul eden.- Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MUVAKKAR: (Ar.) Er. – Tevkir edilmiş, ağırlanmış, saygı gösterilmiş olan. Vakarlı, ağırbaşlı.
MUZAFFER: (Ar.) – Zafer, üstünlük kazanmış, üstün. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MUZİ: (Ar.) – Işık veren parlayan parlak. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MUZAM: (Ar.) Er. – Bir şeyin en büyük kısmı.
MÜ’MİN: (Ar.)Er. – İman etmiş, İslam dinine inanmış, müslüman.
MÜ’MİNE: (Ar.) Ka. – (bkz. Mü’min).
MÜBAHAT: (Ar.) Ka. – Övünme, iftihar etme.
MÜBAREK: (Ar.) Er. 1. Bereketli, feyizli. Uğurlu, hayırlı, kutlu, mutlu. 2. Beğenilen, sevilen, kızılan şaşılan kimse. Bir şey hakkında sözleşme.
MÜBAREKE: (Ar.) Ka. – (bkz. Mübarek).
MÜBECCEL: (Ar.) Ka. – Yücelmiş, saygı gösterilmiş yüce, ulu.
MÜBELLİĞ: (Ar.) Er. 1. Tebliğ eden, haber veren bildiren. 2. Büyük camilerde imamın söylediğini tekrarlayan kimse. – Hz. Peygamberin isimlerinden.
MÜBERRA: (Ar.) – Temize çıkmış aklanmış, müstesna, azade, arınmış. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır. -Hz. Peygamberin isimlerinden.
MÜBEŞŞİR: (Ar.) Er. – Müjdeci, muştucu. – Hz. Peygamber (s.a.s)’in isimlerinden.
MÜBİN: (Ar.) Er. – 1. İyiyi kötüden, doğruyu yanlıştan, hayrı şerden ayıran. 2. Açık anlaşılır, aşikar, belli. 3. Kur’an’ı Kerim’i bazen de peygamber (s.a.s.)’i vasfetmek için kullanılmıştır.
MÜBİNE: (Ar.) Ka. – (bkz, Mübin).
MÜBŞER: (Ar.) Er. – İbşar olunmuş, müjdelenmiş, mübeşşer.
MÜBTEHİC: (Ar.) Er. – Sevinçli, sevinmiş, memnun, mesrur, şad. (bkz. Behçet, Şadan).
MÜCAB: (Ar.) Er. – Kabul cevabı almış olan. Duası kabul olunan.
MÜCADELE: (Ar.) Er. 1. Uğraşma, savaşma, çatışma. 2. Kur’an surelerinden birisinin adı.
MÜCAHİD: (Ar.) Er. 1. Cihad eden, din düşmanlarıyla savaşan. Savaşan, uğraşan, savaşçı. 2. Gayret eden, çok çalışan. 3. Tasavvufta nefsine karşı gelerek kendini terbiye eden ve böylece manevi makamlara erişen kimse, derviş. – Türk dil kurallarına göre d/t olarak kullanılır.
MÜCAHİDDİN: (Ar.) Er. – Din savaşçısı, İslam askeri.
MÜCD: (Ar.) Ka. – Kıvırcık, kıvrılmış, lülelenmiş saç.
MÜCEDDET: (Ar.) Ka. – Yeni, henüz kullanılmamış.
MÜCELLA: (Ar.) Ka. – Parlatılmış, parlak, cilalı.
MÜCEVHER: (Ar.) Ka. 1. Değerli süs eşyası. 2. Arap alfabesinde noktalı olan harf.
MÜCMEL: (Ar.) – Kısa ve az sözle anlatılmış, öz, özet. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MÜCTEBA: (Ar.) Er. – Seçilmiş, seçkin. Hz. Peygamberin isimlerinden.
MÜCTEHİD: (Ar.) Er. – İctihad eden, gücü yettiği kadar çalışan. Ayet ve hadislerden şer’i hükümler çıkaran din alimi. – İmam-ı Azam gibi.
MÜDAFİ: (Ar.) Er. – Müdafaa eden, koruyan. Savunan, dayanan.
MÜDEBBER: (Ar.) Ka. – Tedbir alınmış, düşünce ile hareket edilmiş.
MÜDRİK: (Ar.) Er. – İdrak eden, anlayan, aklı ermiş.
MÜDRİKE: (Ar.) Ka. – (bkz. Müdrik).
MÜEMMİL: (Ar.) Er. – Temin edilmiş, sağlanmış, emniyete alınmış. -Hz. Peygamberin isimlerinden.
MÜESSER: (Ar.) Ka. – Kendisine bir şey tesir etmiş olan.
MÜEYYED: (Ar.) – Teyid edilmiş, kuvvetlendirilmiş, sağlam. Doğrulanmış. Yardım gören. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MÜFAHİR: (Ar.) Er. – Övünen.
MÜFAHİRE: (Ar.) Ka. – Fahreden, övünen.
MÜFERREC: (Ar.) Er. 1. Meydanı olan, geniş. 2. Keder gideren.
MÜFERRİH: (Ar.). – Ferahlık veren, iç açan. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MÜFİD: (Ar.) Er. 1. İfade eden, anlatan, manalı. 2. Faydalı. – Türk dil kuralına göre “d/t” olarak kullanılır.
MÜFİDE: (Ar.) Ka. – (bkz. Müfid).
MÜFİZ: (Ar.) Er. – Feyizlendiren, feyiz veren. Allah’ın isimlerinden. -“Abd” takısı alarak kullanılır.Abdulmufiz.
MÜFTEHİR: (Ar.) Er. 1. İftihar eden, övünen. Şanlı, şerefli. 2. Parasız işgören, fahri.
MÜGE: (Fran.) Ka. – İnci çiçeği.
MÜHEYMİN: (Ar.) – Birini korkudan koruyan. Allah’ın isimlerinden. -“Abd” takısı almadan kullanılmaz. Abdulmüheymin.
MÜHEYYA: (Ar.) Ka. – Hazır.
MÜHİB: (Ar.) Er. 1. Heybetli, korkunç, korkutan. 2. Tehlikeli ve saygı uyandıran.
MÜHİBE: (Ar.) Ka. – (bkz. Mühib).
MÜHRE: (Fars.) Ka. 1. Bir çeşit yuvarlak şey. 2. Cam boncuk. Mühre-i Zar: Güneş.
MÜJDAT: (Fars.) Er. – Müjdeler, sevinçli haberler.
MÜJDE: (Fars.) Ka. 1. Muştu, sevinç haberi, büşra. 2. Hayırlı, sevinçli bir haber getirene verilen bahşiş.
MÜJGÂN: (Fars.) Ka. – Kirpikler, kirpik.
MÜKÂFAT: (Ar.) Ka. – Ödül. Değerlendirici, sevindirici davranış.
MÜKAFİ: (Ar.) Er. – Eşit, beraber.
MÜKERREM: (Ar.) – Muhterem, aziz sayın, saygıdeğer, sayılan, onurlandıran, hürmet ve tazime erişmiş. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MÜKREM: (Ar.) Er. – Kerem ve şeref ile nitelenmiş olan.
MÜKREMİN: (Ar.) Er. – İkram olunmuş, ağırlanmış.
MÜKRİM: (Ar.) Er. – İkramcı, ikram eden, ağırlayan-ağırlayıcı, misafirperver.
MÜKRİME: (Ar.) Ka. – (bkz. Mükrim).
MÜLAYİM: (Ar.) Er. 1. Uygun, muvafık. 2. Yumuşak huylu, yavaş kimse. Pekliği olmayan.
MÜLHİM: (Ar.) Er. – İlham veren, içe doğduran, esinlendiren.
MÜLHİME: (Ar.) Ka. – (bkz. Mülhim).
MÜLKET: (Ar.) Er. – Ülke.
MÜLTEKA: (Ar.) – Kavuşma, buluşma, birleşme yeri. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MÜLTEMİ: (Ar.) Er. – Parlayan, parıldayan.
MÜMTAZ: (Ar.) Er. – İmtiyaz tanınmış, ayrı tutulmuş, üstün tutulmuş. Seçkin.
MÜNCİ: (Ar.) Er. – İnca eden, kurtaran, halaskar. – Hz. Peygamberin isimlerinden.
MÜNEVVER: (Ar.) Ka. – Tenvir edilmiş, nurlandırılmış, aydınlatılmış, ışıklı. Aydın.
MÜNİB: (Ar.) Er. 1. İnabe eden, asiliği, azgınlığı bırakarak Allah’a yönelen. 2. Güzel yağan, faydalı yağmur. 3. Taze ve verimli bahar.
MÜNİBE: (Ar.) Ka. – (bkz. Münib).
MÜNİF: (Ar.) Er. 1. Yüksek, ulu, büyük, ali, bülend. 2. Yüksek, büyük hükümler.
MÜNİFE: (Ar.) Ka. – (bkz. Münif).
MÜNİM: (Ar.) Er. – Nimet veren,
yedirip içiren. – Takı alarak kullanılır. Abdülmün’im.
MÜNİR: (Ar.) Er. 1. Nurlandıran, ışık veren, parlak, ziyalar. 2. Kur’an’da peygambere ve ilahi kitaplara sıfat olarak kullanılmıştır.
MÜNİRE: (Ar.) Ka. – (bkz. Münir).
MÜNŞİ: (Ar.) Er. – İnşa eden, yapan. Yapısı, üslubu güzel olan, iyi katib.
MÜNTEHA: (Ar.) – Son, nihayet, uç, en son, akıbet. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MÜNZİR: (Ar.) 1. Akıbetinin kötülüğünü söyleyerek korkutan. 2. Kafirleri ve münafıkları sapıklıklarından döndürmek için cehennem azabı ile korkutan. Rasulullah için kullanılmıştır. Birçok sahabe de bu ismi kullanmıştır.
MÜRDÂZ: (Fars.) – İran güneş yılının 5. ayı.
MÜREN: (Tür.) – Akarsu, dere, ırmak. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MÜREVVA: (Ar.) Ka. – Aklı, fikri, düşünüşü görünüşü sağlam.
MÜRİD: (Ar.) Er. 1. İdare eden, emreden buyuran. 2. Bir şeyhe bağlı olan kimse. – Türk dil kurallarına göre “d/t” olarak kullanılır.
MÜRİDE: (Ar.) Ka. – (bkz. Mürid).
MÜRSEL: (Ar.) Er. 1. Gönderilmiş yollanılmış. Şeriat sahibi peygamberler. 2. Salıverilmiş suç. 3. Bir yazı sitili. Hz. Peygamberin isimlerinden.
MÜRŞİD: (Ar.) Er. 1. İrşad eden, doğru yolu gösteren kılavuz. 2. Tarikat şeyhi. Gafletten uyandıran.
MÜRŞİDE: (Ar.) Ka. – (bkz. Mürşid).
MÜRÜVVET: (Ar.) Ka. – İnsaniyet, mertlik, yiğitlik. Cömertlik, iyilikseverlik.
MÜSEVVER: (Ar.) Ka. – Çevresine sur, duvar çevrilmiş korunmuş.
MÜSLİM: (Ar.) Er. – İslam dininde olan.
MÜSLİME: (Ar.) Ka. – (bkz. Müslim).
MÜSTAKİM: (Ar.) Er. – Doğru, düz, dik. Temiz, namuslu.
MÜSTEAN: (Ar.) – Kendisinden yardım beklenen, yardım istenen. -Allah’ın sıfatlarındandır.
MÜSTEBŞİR: (Ar.) Er. – İstibşar eden, müjdeleyen. Müjde ile sevinen.
MÜSTECAB: (Ar.) Er. – İsticabe edilmiş, kabul olunmuş, (bkz. Mücab).
MÜSTEKBİR: (Ar.) 1. Kibirlenen kendini büyük gören, büyüklenen. 2. Alah’a karşı büyüklenen kafir ve mülhid. – İsim olarak kullanılmaz.
MÜSTEKFİ: (Ar.) Er. – Yetecek kadarını isteyen.
MÜSTENİR: (Ar.) Er. – Işıklı, parlak.
MÜSTENİRE: (Ar.) Ka. – (bkz. Müstenir).
MÜSTESNA: (Ar.) 1. İstisna edilen, kural dışı bırakılan, bırakılmış. 2. Bütün. 3. Ayrı tutulan, ayrık. 4. Benzerlerinden baskın. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MÜSTEZIM: (Ar.) Er. 1. İstizanı eden, büyük gören, büyük tutan, cömert. 2. Kibirli, gururlu.
MÜŞERREF: (Ar.) – Şereflendirilmiş kendisine şeref verilmiş, şerefli.
MÜŞFİK: (Ar.) – Şefkatli, merhametli, acıyan, seven. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MÜŞFİKA: (Ar.) Ka. – (bkz. Müşfik).
MÜŞİR: (Ar.) Er. 1. Haber veren, bildiren. 2. Emir ve işaret eden. 3. Mareşal. – Daha çok lakab olarak kullanılır.
MÜŞTAK: (Ar.) Er. – İştiyaklı, özleyen, göreceği gelen, can atan.
MÜŞTEHİR: (Ar.) – İştihar eden, şöhret bulan, meşhur. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MÜTEÂL: (Ar.) Er. – Yüksek, yüce. (bkz. Bülend).
MÜTİM: (Ar.) Er. – Tamamlayan, tamamlayıcı, tamamlamaya yarayan.
MUTTAKİ: (Ar.) Er. – İttika eden, sakınan, çekinen. Allah’tan korkan, abid, zahid. – Hz. Peygamberin isimlerinden.
MÜVEDDET: (Ar.) Ka. – Sevgi, muhabbet, dostluk.
MÜVELLÂ: (Ar.) – Bir davanın veya anlaşmazlığın halli, bir işin araştırılması konusuna şeriatça vazifelendirilmiş şahıs. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MÜYESSER. (Ar.) Ka. – Kolayı bulunup yapılan, kolay gelen, kolaylıkla olan.
MÜZAHİR: (Ar.) Er. – Zahir olan, arka çıkan, yardım eden, koruyan.
MÜZDÂD: (Ar.) Er. – Ziyadeleşmiş, artmış, çoğalmış. – Türk dil kuralı açısından “d/t” olarak kullanılır.
MÜZEHHER: (Ar.) Ka. – Çiçekli, çiçeklenmiş, çiçek açmış. – (bkz. Zühre).
MÜZEKKİR: (Ar.) Er. – Zikreden hatıra getiren anan. Zikreden ibadet eden. – Hz. Peygamberin isimlerinden.
MÜZEMMİL: (Ar.) Er. 1. Bir şeye sarılmış sargılanmış. 2. Kur’an-ı Kerim’de bir sure adı.
MÜZEYYEN: (Ar.) Ka. – Zinetlendirilmiş, süslenmiş, süslü.
